نام کتاب : الگوى اسلامى شادكامى با رويكرد روان شناسى مثبت گرا نویسنده : پسنديده، عباس جلد : 1 صفحه : 491
او باشد، احساس تنهايى نخواهد كرد؛ و بدون هيچ مونسى، نياز او را
برمىآورد؛[1788] او مونس هر كسى است كه همدم
ندارد.[1789] امام صادق (ع) از خداوند، با
تعبير «بهترين انيس تنهايىهاى خود» ياد مىكند[1790]
و به همين جهت، امام زينالعابدين (ع) از او مىخواهد كه رحمت خود را نصيب وى كند
تا به كسى غير او انس نگيرد.[1791]
جالب
اين كه در روايات و دعاهاى معصومان (عليهم السلام) انس گرفتن با خدا، ويژگى اهل
معرفت دانسته شده كه بر نقش شناخت تأكيد دارد. به عنوان يك واقعيت، خداوند متعال،
بهترين مونس انسان است؛ امّا اگر شناخته نشود، تأثيرى براى بشر ندارد. از اين رو،
شناخت خدا موجب انس با او مىشود. امام زين العابدين (ع) از خداوند مىخواهد وى را
در زمره كسانى قرار دهد كه با معرفت خود، مونس جانهاى آنان شده است.[1792]
امام صادق (ع) نيز تصريح مىكند كه شناخت خدا، دلآرام هر دلتنگى، و يار هر
تنهايى است.[1793]
وقتى
خدا شناخته شد، موجب يادآورى او مىگردد. شايد بتوان يادآورى را ساز و كار تأثير
معرفت در انس دانست. به تصريح پيامبر خدا (ص) هر كس خدا را ياد كند، خدا انيس او
خواهد شد.[1794] امام زين العابدين (ع) و
امام صادق (ع) به تجربه مىگويند كه هرگاه هراسِ غربت، ما را فرا گيرد، يادِ خدا،
مونس ما مىشود.[1795] از آن جا كه يادكَرد خداوند،
خود بحث مستقلّى است، در مباحث آينده، آن را به صورت مستقل مطرح خواهيم كرد. عنوان
ديگرى كه همانند انس، مىتواند نمايانگر بُعد عاطفى لذّت معنوى باشد، دوستى با
خداست كه در ادامه به آن مىپردازيم.