معناى بازداشتن از امرى مهم و مشغول كردن به امر غير مهم است‌[1763] كه موجب غفلت انسان از امر حق و پرداختن به امر باطل مى‌گردد. تفريح و سرگرمى، يكى از عوامل نشاط است كه در مباحث آينده خواهد آمد؛ امّا اگر بر زندگى سيطره يابد، سرنوشتى بد و نافرجام براى انسان رقم مى‌زند و به همين جهت است كه از آن نهى شده است. اين، واقعيتى است كه نشان مى‌دهد از يك سو، زندگى بيهوده نيست، بلكه بر اساس فلسفه‌اى مشخّص بر پا شده است و از سوى ديگر، سعادت و شادكامى انسان نيز بسته به حركت در راستاى آن است. از اين رو، بيهودگى انسان و سرگرم شدن او به امور غير مهم و غفلت از فلسفه اصلى زندگى، جز به زيان او نيست و فرجامى بد براى وى به ارمغان مى‌آورد. قرآن كريم در باره نفى لهو بودن زندگى مى‌فرمايد:

(وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما لاعِبِينَ* لَوْ أَرَدْنا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْواً لَاتَّخَذْناهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ كُنَّا فاعِلِينَ.[1764] ما آسمان و زمين، و آنچه را در ميان آنهاست، از روى بازى نيافريديم! اگر مى‌خواستيم سرگرمى انتخاب كنيم، چيزى متناسب خود انتخاب مى‌كرديم!).

نيز در آيه 115 سوره مؤمنون مى‌فرمايد:

(أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ‌. آيا پنداشتيد كه شما را بيهوده آفريده‌ايم و اين كه شما به سوى ما بازگردانيده نمى‌شويد؟).

اين آيه، دقيقاً همان سخنى است كه پيش‌تر در بحث جهتگيرى نشاط گذشت. زندگى، بيهوده نيست. لذا نبايد سرگرمى، اصل قرار گيرد و فرد را به لذّات دنيا مشغول كند و از هدف اصلى، غافل سازد. هر آنچه انسان را از هدف اصلى زندگى- كه سعادت واقعى در آن نهفته است- باز دارد، مانع شادكامى و مايه زيان و بدبختى است، حتّى اگر شيرين و لذّت‌بخش باشد. خداوند متعال مى‌فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ.[1765] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! [زنهار] اموال شما و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نگرداند، و هر كس چنين كند، آنان خود زيانكاران‌اند).

[1763]. اللهو: ما شغلك من هوى أو طرب( العين، ج 4، ص 87). نيز، ر. ك: لسان العرب، ج 15، ص 258.

اللهوُ: ما يشغل الإنسان عمّا يعنيه و يهمّه( مفردات الفاظ القرآن، ص 748).

[1764]. سوره انبيا، آيه 16 و 17.

[1765]. سوره منافقون، آيه 9.