زنده‌دارى‌[1760]) كه توضيح و تبيين آن از حوصله اين نوشتار، خارج است؛ امّا جايگاه نشاط در روايات اهل بيت (عليهم السلام) در قالبى كلّى، قابل جمع است و آن اين‌كه نشاط دنيوى را بايد براى مطالبه آخرت به كار گرفت. امام علي (ع) در تفسير آيه شريف (وَ لا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا)[1761] مى‌فرمايد:

لَا تَنْسَ صِحَّتَك وَ قُوَّتَك وَ فَرَاغَك وَ شَبَابَك وَ نَشَاطَك أَنْ تَطْلُبَ بِهَا الْآخِرَةَ.[1762]

تن‌درستى، نيرو، فراغ، جوانى و نشاطت را فراموش مكن تا با اين بهره‌هاى دنيايى و آخرت را مطالبه كنى.

...

نمودار (10- 1)

بنا بر اين، نشاط، بهره دنيايى ماست كه بايد براى نيل به سعادت اخروى و مطالبه آخرت، از آن بهره گرفت. لذّتى مى‌تواند مطلوب باشد كه در جهت شادكامى اصيل و جاويدان انسان قرار گيرد.

پرهيز از لهو

بر اساس آنچه گذشت، معلوم مى‌گردد كه براى دستيابى به شادكامى اصيل، بايد از «لهو و لعب» پرهيز كرد. يكى از مفاهيمى كه در ادبيات دين، مورد توجّه قرار گرفته، مفهوم لهو است. «لهو» به‌

[1760]. پيامبر خدا( ص): إنَّ فِى حُبّ أهلِ بَيتى عشرون‌[ عِشرينَ‌] خَصلَةٍ عَشرٌ مِنها فى الدُّنيا وعَشرٌ مِنها فِى الآخِرَةِ أمَّا الَّتى فِى الدُّنيا ... النَّشاطُ فِى قِيامِ اللَّيلِ( الخصال، ج 2، ص 515، ح 1).

[1761]. سوره قصص، آيه 77.

[1762]. الأمالى، صدوق، ص 190، ج 10.