مردى نزد ابوذر آمد و گفت: اى ابوذر! تو را مژده باد! گوسفندت برّه زاده و افزون شده است. ابوذر گفت: افزون شدن آن، مايه شادمانى من نيست. من چنين نمى‌خواهم. هر چه اندك باشد و كفايت كند، برايم دوست داشتنى‌تر از آن است كه بسيار، امّا فريبنده باشد. من از پيامبر خدا (ص) شنيدم كه فرمود: «بر دو كرانه صراط در روز قيامت، پيوند با خويشان و امانتدارى است. چون پيوند كننده با خويشان و امانتدار، از آن بگذرد، آتش به سوى او ميل نمى‌نمايد».

م- اصلاح تفسير از شكست‌

شكست و ناكامى، از امور ناخوشايند زندگى است و موجب ناراحتى و افزايش فشار روانى مى‌گردد. اين، از واقعيت‌هاى تغييرناپذير زندگى است. آنچه در اين ميان مهم است، تفسير موضوع و تعريفى است كه افراد از موفّقيت و شكست دارند. تفسير نادرست، موجب افزايش فشار روانى مى‌شود و تفسير درست، كاهش آن را در پى دارد. سؤال اين است كه چه تفسيرى، كاهنده است و چه تفسيرى، افزاينده؟

الگوى غلط ارزيابى: تفسير مادّى شكست و پيروزى‌

برخى با نگاهى مادّى، به تفسير اين موضوع مى‌پردازند. لذا به دست آوردن هر كدام از امور دنيوى (مانند: مال، مقام، شهرت، تداوم زندگى و ...) را موفّقيت و از دست دادن آنها را شكست مى‌دانند. اين تفسير، موجب سرمست شدن هنگام برخوردارى و نااميدى و رنجورى هنگام مصيبت مى‌شود.

الگوى صحيح ارزيابى: تفسير الهى شكست و پيروزى‌

بر خلاف آن ديدگاه، ديدگاه ديگرى وجود دارد كه ملاك موفّقيت و شكست را موافقت و عدم موافقت امور با خداوند متعال مى‌داند. اين ديدگاه خدامحور، موفقيت را در اين مى‌داند كه آيا به آنچه خدا خواسته، عمل شده يا نه؟ اگر چنين باشد، براى فرد فرقى ندارد كه با معيار مادى، شكست بخورد يا پيروز شود، فقير باشد يا ثروتمند و .... قرآن كريم مى‌فرمايد:

(قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ وَ نَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ يُصِيبَكُمُ اللَّهُ بِعَذابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَيْدِينا فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ.[1465] بگو: آيا براى ما جز يكى از اين دو نيكى را انتظار مى‌بَريد؟ در حالى كه ما انتظار مى‌كشيم كه خداوند از جانب خود يا به دست ما عذابى به شما برساند. پس انتظار بكشيد كه ما هم با شما در انتظاريم).

[1465]. سوره توبه، آيه 52.