در روايتى ديگر تصريح مى‌كند كه هيچ ثروتى به اندازه راضى بودن از روزى، احساس فقر و نيازمندى انسان را از ميان نمى‌بَرَد:

لا مالَ أذهَبُ لِلفاقَةِ مِنَ الرّضا بِالقُوتِ.[1205]

هيچ مالى به اندازه راضى بودن از روزى، فقر را از ميان نمى‌بَرَد.

در اين روايت، اميرمؤمنان (ع) تصريح مى‌كند كارى كه از قناعت برمى‌آيد، از مال برنمى‌آيد؛ زيرا- همان گونه كه گذشت- آنچه مهم است، بر طرف كردن احساس فقر است و اين به وسيله قناعت به دست مى‌آيد، نه مال. اين يك قانون است كه بى‌نيازى، در قناعت است. امام على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

طَلَبتُ الغِنى فَما وَجَدتُ إلّا بِالقَناعَةِ؛ عَلَيكم بِالقَناعَةِ تَستَغنوا.[1206]

توانگرى را جستم و آن را جز در قناعت نيافتم. بر شما باد قناعت تا بى‌نياز شويد.

بنا بر اين، اگر كسى به دنبال بى‌نيازى است بايد آن را در قناعت بجويد،[1207] نه در فراوانى مال. اگر كسى به قناعت دست يابد، به غنا دست يافته است.[1208] به همين جهت، شخص قانع، اوّلًا از مردم بى‌نياز است‌[1209] و به بى‌نيازى واقعى دست مى‌يابد.[1210] از اين رو، اگر كسى به حالت بسندگى درونى برسد، كمترين برخوردارى بيرونى از دنيا او را كافى است، و اگر كسى از اين حالت محروم باشد، هيچ چيز در دنيا براى او كافى نيست. اين، يكى از مسائل مهم در اين بحث است. امام على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

مَن رَضِىَ مِن الدُّنيا بِما يُجزيهِ، كانَ أيسَرُ ما فِيها يَكفيهِ. ومَن لَم يَرضَ مِنَ الدُّنيا بِما يُجزيهِ لَم يَكُن فيها شَى‌ءٌ يَكفِيهِ.[1211]

هر كس به آنچه از دنيا كه كفايتش مى‌كند، راضى شود، كم‌ترين بهره دنيا براى او بس است؛ و آن كس كه به آنچه از دنيا كه كفايتش مى‌كند، راضى نشود، هيچ چيزِ دنيا وى را كفايت نمى‌كند.

ثانياً شخص قانع، سبك‌بار زندگى خواهد كرد. امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

[1205]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 385، ح 5834؛ نهج البلاغة، حكمت 371؛ وسائل الشيعة، ج 16، ص 18.

[1206]. جامع الأخبار، ص 341، ح 950؛ بحار الأنوار، ج 69، ص 399، ح 91.

[1207]. پيامبر خدا( ص): كن قَنِعا تَكن مِن أغنَى النّاسِ( تاريخ دمشق، ج 67، ص 336). نيز، ر. ك: غرر الحكم،، ح 4057؛ عيون الحكم والمواعظ، ص 134 ح 3037.

[1208]. امام على( ع): إنَّكم إن قَنِعتُم حُزتُمُ الغَناءَ، وخَفَّت عَلَيكم مُؤَنُ الدُّنيا( غرر الحكم، ح 3847؛ عيون الحكم والمواعظ، ص 175، ح 3633).

[1209]. امام على( ع): مَن قَنَعَ بِرِزقِ اللهِ استَغنَى عَنِ الخَلقِ( غرر الحكم، ح 9057)؛ عيون الحكم والمواعظ، ص 449.

[1210]. امام على( ع): ارضَ مِنَ الرّزقِ بِما قُسِمَ لَكَ تَعِش غَنِيّاً( غرر الحكم، ح 9218. نيز، ر. ك: همان، ص 75.

[1211]. الكافى، ج 2، ص 140، ح 11؛ كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 418، ح 5910.