در قسمت هشتم تا دوازدهم، خود را با كسانى مقايسه مى‌كند كه شبانه‌روز از شرّ دشمن، يا در حال تبعيدند و يا در حال ترس و نگرانى و يا در حال كارزار و نبرد، و يا شبانه‌روز، گرفتار توفان دريا و زلزله و آتش‌سوزى و ويرانى‌اند و يا در بيابان‌ها گرفتار حيوانات وحشى و سرما و گرماى طاقت‌فرسايند، و او در حال امن و آسايش.

در قسمت سيزدهم، خود را با كسانى مقايسه مى‌كند كه شب و روزش با فقر و عيالمندى و بينوايى مى‌گذرد و يا غلام و برده ديگران است، و او در رفاه و آقايى به سر مى‌بَرَد.

در قسمت چهاردهم، خود را با كسانى مقايسه مى‌كند كه عليل و زمين‌گيرند، و او به لطف خدا از اين دردها به دور است.

در قسمت پانزدهم، خود را با كسانى مقايسه مى‌كند كه در حال احتضارند و سود و زيانشان در اختيار آنها نيست، و او به لطف خداوند در آسايش است.

در قسمت شانزدهم، خود را با زندانيان در بند مقايسه مى‌كند كه رنج و ذلّت حبس و شكنجه را تحمّل مى‌كنند، در حالى كه او از اين گرفتارى، به دور است.

در قسمت هفدهم، خود را با اسيران در بند دشمن مقايسه مى‌كند كه به‌دور از دوستان و خانواده، او را در غل و رنجير به هر سو مى‌كشند.

سپس در پايان از خداوند مى‌خواهد كه از گناهانش درگذرد و حاجاتش را برآورده سازد.

- دعاى عرفه‌

امام حسين (ع)، در يكى از بخش‌هاى مهمّ دعاى روز عَرَفه، نعمت‌هاى خداوند متعال را مى‌شمرد.

در اين بخش، موارد متعدّدى مطرح شده كه در ادامه، آنها را مرور مى‌كنيم:

1. تو در آغاز كه من نابود بودم، به من نعمت وجود بخشيدى.

2. و مرا از خاك بيافريدى. آن گاه در صُلب پدرانم جاى دادى و مرا از حوادث زمان و موانع دهر و اختلاف و تغييرات روزگاران، محفوظ داشتى ...

3. و از آن جا كه با من رأفت و مهربانى داشتى، مرا در دوران سلطنت پيشوايان كفر به دنيا نياوردى، و ليكن در زمان پيشوايى خاتم پيغمبرانت به وجود آوردى و در اين عصر هدايت مرا پرورش دادى ...

4. و از اين پيش هم پيوسته با من مهربانى كردى و به نعمت فراوانم متنعّم ساختى تا آن گاه كه به مشيتت از آب نطفه، آفرينشم فرمودى و در ظلمات سه‌گانه در ميان گوشت و خون، مسكن دادى ...

5. تا آن كه مرا بر آن رتبه معرفت و هدايت علم ازلى، با خلقت كامل و آراسته به دنيا آوردى ...