نام کتاب : الگوى اسلامى شادكامى با رويكرد روان شناسى مثبت گرا نویسنده : پسنديده، عباس جلد : 1 صفحه : 258
شماره شوند يا شناخته گردند. از اين رو، به آنان فرمود: بگوييد:
ستايش، خداوند را به سبب نعمتهايى كه پروردگار جهانيان، به ما ارزانى داشته است.[904]
ستايشگويى
را مىتوان روشى رفتارى- معنوى دانست كه افراد با انجام دادن آن به رضامندى دست
مىيابند. تصوّر غالب اين است كه حمد، مربوط به نعمت و دوران خوشايند است؛ اين
درست است. در روايات توصيه شده كه هنگام نعمت، ستايش خداى را به جاى آوريد. پيامبر
خدا (ص) مىفرمايد:
به
هر كس كه نعمتى داده شد، ذكر «الحمد لله» را زياد بگويد.
امّا
اين، به نعمت و دوران خوشايند اختصاص ندارد. بر اساس مدارك اسلامى، ستايش خداوند،
در هر دو موقعيت خوشايند و ناخوشايند وارد شده است. پيامبر خدا (ص) مىفرمايد:
نخستين
كسانى كه به بهشت فراخوانده مىشوند، ستايشگران اند؛ همانها كه در خوشى و ناخوشى،
خدا را ستايش مىگويند.
سيره
خود پيامبر خدا (ص) نيز اين بوده كه در هر دو موقعيت، با تعبيرهاى مختلف، حمد و
ستايش خداوند را به جاى مىآورد.[907] از امام حسين (ع) نيز نقل شده
كه در روز تاسوعا فرمود:
[904]. عيون اخبار الرضا( ع)،
ج 1، ص 282، ح 30؛ بشارة المصطفى، ص 212؛ علل الشرائع، ص 416، ح 3؛ التفسير المنسوب
إلى الإمام العسكرى( ع)، ص 30، ح 11؛ بحار الأنوار، ج 26، ص 274، ح 17 و ج 92، ص
224، ح 2.
[905]. الكافى، ج 8، ص 93، ح
65؛ تنبيه الخواطر، ج 2، ص 136؛ المحاسن، ج 1، ص 114، ح 113؛ بحار الأنوار، ج 93،
ص 190، ح 27 و ص 212، ح 12.