دارد. اسلام، درمان اين مشكل و راهِ بازگرداندن تعادل و سلامت روان را در زهد مى‌داند. با زهد و بى‌رغبتى به دنيا، انسان از نوسانات آن آزاد مى‌گردد و لذا دچار فراز و فرود روحى و روانى نمى‌شود. براى تحقّق چنين امرى بايد از مكانيزم تغيير رغبت استفاده نمود كه راهبرد آن، شناخت و يقين است. شناخت صحيح ماهيت دنيا و آخرت، موجب تغيير رغبت از دنيا به آخرت مى‌گردد و زهد به دنيا را به وجود مى‌آورد. همچنين آگاهى از قوانين حاكم بر روزى نيز موجب زهد مى‌گردد و بدين سان، نظام رغبت انسان تنظيم مى‌گردد و فرد را از دچار شدن به آن دو پديده زيانبار در دوران خوشايند و ناخوشايند زندگى بازمى‌دارد.

ح- اصلاح منبع يارى‌

زندگى، نيازمند امكاناتى است كه بايد تأمين شوند و همراه با مشكلاتى است كه بايد تحمّل گردند و چاره‌اى براى آنها در نظر گرفته شود. اين در حالى است كه انسان، توان لازم براى چنين هجمى از مسائل را ندارد. از اين رو، نيازمند يارى است و به همين جهت، كسب يارى، نقش مهمّى در رضامندى خواهد داشت. مسئله مهم اين است كه از چه منبعى بايد كمك طلبيد و اساساً آيا ياورى وجود دارد يا نه؟ برخى افراد در انتخاب منبع يارى، اشتباه مى‌كنند و برخى دچار توهّم بى‌ياورى مى‌شوند و تصوّر مى‌كنند كه هيچ كس ياور آنان نيست. بايد ديد كه اين مسائل تا چه اندازه، منطقى و درست اند. در ادامه، به بررسى اين موضوع مى‌پردازيم.

اقدام غلط: اشتباه در شناخت منبع يارى‌

گاه ممكن است كه فرد براى تأمين نيازهاى خود، به منبع‌هاى غير خدايى روى آورَد و رفع حاجت خود را از آنها بخواهد. از آن جا كه اين منبع‌ها، توان تأمين خواسته‌هاى فرد را ندارند، موجب ناكامى و نااميدى فرد مى‌شوند و در نهايت، نارضايتى را براى فرد به وجود مى‌آورند.

باور غلط: توهّم بى‌ياورى‌

گاه انسان در برابر انبوهى از نيازمندى‌ها، احساس ناتوانى مى‌كند و تصوّر وى اين گونه است كه براى درخواست‌هايش، پاسخ‌دهنده‌اى وجود ندارد. اين احساس، از امورى است كه انسان را در تنگناى شديد قرار مى‌دهد. لذا مى‌تواند بر سطح رضامندى تأثير منفى بگذارد و موجبات نارضايتى را فراهم سازد.

باور صحيح: منطق «خدايارى»

بر اساس اين واقعيت توحيدى- كه اختيار همه عالم، دست خداوند است و خير و شر انسان، در اختيار اوست-، انسان بايد براى رفع مشكلات و برآورده شدن نيازهاى خود، از خداوند متعال‌