گذشته‌اى طولانى و پيشينه‌اى بسيار كوتاه دارد.[49] وى در اين زمينه، معتقد است كه هرچند اين حوزه از سال 1998 م، توسط مارتين سليگمن و همكاران او ابداع شد، ولى مدّت‌ها پيش از سليگمن، در آثار روان‌شناسانى چون آبراهام مَزلو[50] مطرح شده بود، از جمله در آثار وى، آن‌جا كه از خلّاقيت و خودشكوفايى سخن مى‌گويد، بر وجوهى از جنبه‌هاى مثبت در آدمى و در روان‌شناسى، تأكيد شده است. با اين حال، آنچه به عنوان روان‌شناسى مثبت‌گرا شناخته مى‌شود، به طور مشخّص از سال 1998 م، توسط سليگمن آغاز و از سال 2000 م، با اختصاص يكى از شماره‌هاى مجلّه روان‌شناس امريكايى‌[51] به اين رشته، رسماً در متون روان‌شناسى وارد شد.

يورگنسن و نفستاد،[52] در بررسى ريشه‌هاى فلسفى، تاريخى و معرفت‌شناختى روان‌شناسى مثبت‌گرا، به فلسفه ارسطو باز مى‌گردند و معتقدند كه در نظريه كمال و رشد ارسطويى و همچنين در رويكرد روان‌شناسى مثبت‌گرا، مفهوم زندگى نيك (خوب)، بهزيستى يا شادكامى با مفهوم كاركرد مطلوب (بهينه) ارتباط دارند.[53]

ب- پيشينه شادكامى‌

از آن‌جا كه شادكامى، موضوع مشترك تمام انسان‌هاست، افراد و مكاتب گوناگون، به بررسى آن پرداخته‌اند كه گزارشى از آن را در اين‌جا خواهيم آورد.

يك. متفكّران يونانى‌

از متفكّران يونانى، افرادى همچون: سقراط، افلاطون و ارسطو به اين موضوع پرداخته‌اند. سقراط (470- 399 ق. م)، سعادت را غايت نهايى انسان مى‌داند و آن را بيشترين غلبه لذّت بر درد و رنج معرفى مى‌كند. همچنين فضيلت را براى تأمين سعادت، كافى مى‌داند و آن را به استفاده درست از تمام خيرات متعارف مانند: سلامتى، ثروت، قدرت و ... تعريف مى‌كند.

افلاطون (430- 347 ق. م) نيز به اين موضوع پرداخته و معتقد است كه سعادت، آميزه‌اى از «معرفت عقلى» و «لذّت بدنى و حسّى» است و هر كدام را بدون ديگرى ناكافى مى‌داند. وى در باب مؤلّفه اوّل، چهار فضيلت را نام مى‌برد كه عبارت‌اند از: 1. حكمت؛ 2. شجاعت يا همّت؛ 3. اعتدال يا خويشتندارى؛ 4. عدالت. همچنين وى لذّتى را جزء سعادت مى‌داند كه پيامد منفى نداشته باشد، گناه نباشد و همراه با اعتدال باشد.

[49]. پترسون، 2006؛ به نقل از براتى 1388.

[50].Maslow ,A .

[51].American psychologist .

[52].Jorgensen ,I .S Nafstad ,H .E .

[53]. براتى، 1388، ص 37.