رضامندى بدين جهت به دست مى‌آيد. در روايات نيز بر همين مسئله (خير بودن قضاى الهى)، تأكيد شده است. پيامبر اكرم (ص) در بيانى عام مى‌فرمايد:

فى كلِّ قَضَاءِ اللهِ خِيرَةٌ لِلْمُؤمِن.[504]

در همه قضاهاى خداوند، براى مؤمن، خير است.

ايشان هم‌چنين با شگفتى مى‌فرمايد:

عَجِبْتُ لِلْمُؤمِنِ، إنَّ اللهَ لَمْ يقْضِ قَضاءً إلّا كانَ خَيراً لَهُ.[505]

از مؤمن در شگفتم كه خداوند، در باره او حكمى نمى‌كند، جز اين كه برايش خير است.

امام صادق (ع) نيز مى‌فرمايد:

إنَّ المُؤمِنَ لَو أصبَحَ لَهُ مَا بَينَ المَشرِقِ وَ المَغرِبِ، كانَ ذَلِك خَيراً لَهُ وَ لَو أصبَحَ مُقَطَّعاً أعضاؤُهُ، كانَ ذَلِك خيراً لَهُ.[506]

اگر ما بين مشرق و مغرب از آنِ مؤمن گردد، براى او خير است و اگر اعضاى بدنش قطعه قطعه شوند، [باز هم‌] براى او خير است.

از امام كاظم (ع) نيز حديثى به همين مضمون نقل شده است.[507] حديث ديگرى با همين مضمون از امام صادق (ع) نقل شده كه در آن، از اين وضعيت مؤمن، اظهار شگفتى كرده است.[508]

صهيب نقل مى‌كند كه: يكى از دو نماز مغرب و عشا را با پيامبر خدا (ص) به جا آوردم. وقتى از نماز فارغ شد، خنديد و به ما رو كرد و فرمود: «آيا از من نمى‌پرسيد كه چرا خنديدم؟». گفتند: خدا و پيامبرش داناترند.

فرمود: «از قضاى خداوند براى بنده مسلمان در شگفتم! [زيرا] همه قضاهاى خداى متعال براى او خيرند، و كسى نيست كه همه قضاهاى خدا برايش خير باشد، جز بنده مسلمان».[509]

به هر حال، تقدير خداوند متعال بر خير، استوار است و بر همين اساس است كه رضا به قضاى الهى و صبر بر بلاى او و شكر نعمت‌هايش، توجيه مى‌يابد. امام صادق (ع) سخنى از خداوند متعال را نقل مى‌كند كه رضا، صبر و شكر را بر پايه اصل «خير بودن قضا» استوار نموده است:

[504]. التوحيد، ص 371، ح 11؛ عيون أخبار الرضا( ع)، ج 1، ص 141، ح 42؛ مختصر بصائر الدرجات، ص 138؛ تحف العقول، ص 293؛ بحار الأنوار، ج 71، ص 139، ح 25.

[505]. مسند ابن حنبل، ج 4، ص 234، ح 12161؛ مسند أبى يعلى، ج 4، ص 190، ح 4202.

[506]. الكافى، ج 2، ص 246، ح 5؛ بحار الأنوار، ج 67، ص 151.

[507]. المُؤمِنَ بِعُرضِ كلِّ خَيرٍ، لَو قُطِّعَ أنمَلَة، كانَ خَيراً لَهُ وَ لَو وُلِّى شَرقَها وَغَربَها، كانَ خَيراً لَهُ( همان، ص 242، ح 79).

[508]. امام صادق( ع): عَجِبتُ لِلمَرءِ المُسلِمِ لا يقضِى اللهُ عز و جل لَهُ قَضاءً إلّا كانَ خَيرا لَهُ، وإن قُرِّضَ بِالمَقاريضِ كانَ خَيرا لَهُ، وإن مَلَك مَشارِقَ الأَرضِ ومَغارِبَها كانَ خَيرا لَهُ( الكافى، ص 62، ح 8؛ عدّة الداعى، ص 31؛ تنبيه الخواطر، ج 2، ص 184؛ إرشاد القلوب، ج 1، ص 153؛ بحار الأنوار، ج 72، ص 331، ح 15).

[509]. المعجم الكبير، ج 8، ص 40، ح 7317؛ المعجم الأوسط، ج 7، ص 242، ح 7390؛ حلية الأولياء، ج 1، ص 154.