سطح نخست: عامل بنيادين اصلِ شادكامى؛

سطح دوم: عوامل اصلى مؤلّفه‌هاى شادكامى (رضامندى و نشاط)؛

سطح سوم: عوامل خُرد ناظر به مؤلّفه‌هاى رضامندى.

در ادامه، سطوح اوّل و دوم را بررسى مى‌كنيم و سطح سوم را در فصول ديگر بيان مى‌كنيم.

نخست: عامل بنيادين اصلِ شادكامى‌

عامل بنيادين اصلِ شادكامى، به همان توحيد برمى‌گردد. اگر زندگى انسان، مبتنى بر توحيد شكل بگيرد، بنيان شادكامى تحقّق يافته است. از اين عنصر بنيادين، به عنوان «زندگى موحّدانه» ياد مى‌كنيم. الگوى زندگى موحّدانه، تنها عنصرى است كه مى‌تواند شادكامى اصيل را محقّق سازد. اين عامل بنيادين، زيربناى همه عوامل خُرد و كلان شادكامى است؛ بدين معنا كه هر كدام از ديگر عوامل، به صورت سلسه‌مراتبى، به اين عامل بنيادين برمى‌گردند. در ادامه، نخست خطوط كلّى زندگى موحّدانه را بيان مى‌كنيم و در فصول بعدى، عواملى را كه از اين عامل بنيادين، سرچشمه مى‌گيرند و هر مجموعه از آنها تحقّق‌بخش يكى از مؤلّفه‌هاى شادكامى است، طرح خواهيم كرد.

زندگى موحّدانه‌

پيش‌تر در فصل مبانى گفتيم كه همه چيز در توحيد و باور به خدا نهفته است؛ باورى كه واقعى باشد و تمام ابعاد زندگى را بر اساس آن تنظيم نمايد. بر اساس اين تئورى، آنچه مهم است اين كه بايد توحيد را به صورت عينى و با تمام جزئياتش شناخت و آن را قلباً و عملًا باور كرد و متناسب با آن، رفتار نمود و تغييرات لازم را به وجود آورد و زندگى را تنظيم نمود. اگر همه ابعاد انسان و زندگى‌اش بر اساس توحيد تنظيم شوند، شادكامى تحقّق مى‌يابد. اين چيزى است كه آن را «زندگى موحّدانه» مى‌ناميم. مراد از زندگى موحّدانه، شيوه‌اى از زندگى است كه در آن، فرد، خدا را با توصيفاتى- كه در فصل مبانى گذشت-، باور دارد. لذا او را تنها منبع تنظيم زندگى خود مى‌داند و تمام ابعاد زندگى‌اش را بر اساس آموزه‌هاى او تنظيم مى‌كند. اين شيوه از زندگى، سعادت و شادكامى را محقّق مى‌كند.

البته لازمه اين كار، ايمان به خداوند است. خداوند متعال، برنامه شادكامى را تنظيم نموده و كسى كه بخواهد به شادكامى دست يابد، بايد خدا را با تمام ابعادش «باور» داشته باشد و با تمام وجود خود، از برنامه‌هايش پيروى كند. در باره مبانى و پايه نظرى اين شيوه از زندگى، پيش‌تر سخن گفتيم. اكنون نوبت آن است كه اين موضوع را به صورت عينى در متن زندگى نشان دهيم. بنا بر اين، مسئله اصلى در اين بحث، آن است كه ايمان به يگانگى خدا و خداى يگانه، چه نقشى در ابعاد زندگى انسان- كه در ساختار شادكامى از آن ياد كرديم- دارد؟ نخست متونى را مى‌آوريم‌