210. عنه صلى الله عليه و آله: مَن صَلّى رَكعَتَينِ و لَم يُحَدِّث فيهِما نَفسَهُ بِشَي‌ءٍ مِن امورِ الدُّنيا غَفَرَ اللّهُ لَهُ ذُنوبَهُ‌[324].

211. عنه صلى الله عليه و آله: إنَّ العَبدَ لَيُصَلِّي الصَّلاةَ، لا يُكتَبُ لَهُ سُدسُها [ثُلثُها] و لا عُشرُها، و إنَّما يُكتَبُ لِلعَبدِ مِن صَلاتِهِ ما عَقَلَ مِنها[325].

212. المعصوم عليه السلام: لَيسَ لَكَ مِن صَلاتِكَ إلّا ما أحضَرتَ فيهِ قَلبَكَ‌[326].

213. رسول اللّه صلى الله عليه و آله: رَكعَتانِ خَفيفَتانِ في التَّفَكُّرِ خَيرٌ مِن قيامِ لَيلَةٍ[327].

214. المعصوم عليه السلام: صَلاةُ رَكعَتَينِ بِتَدَبُّرٍ خَيرٌ مِن قيامِ لَيلَةٍ و القَلبُ ساهٍ‌[328].

215. رسول اللّه صلى الله عليه و آله: لا يَقبَلُ اللّهُ صَلاةَ عَبدٍ لا يُحضِرُ قَلبَهُ مَعَ بَدَنِهِ‌[329].

216. الإمام الباقر و الإمام الصادق عليهما السلام: إنَّما لَكَ مِن صَلاتِكَ ما أقبَلتَ عَلَيهِ مِنها، فَإِن أوهَمَها كُلَّها أو غَفَلَ عَن أدائِها لُفَّت فَضُرِبَ بِها وَجهُ صاحِبِها[330].

217. الإمام الصادق عليه السلام: مَن صَلّى رَكعَتَينِ يَعلَمُ ما يَقولُ فيهِمَا انصَرَفَ و لَيسَ بَينَهُ و بَينَ اللّهِ ذَنبٌ‌[331].

218. الإمام الباقر عليه السلام: إذا قُمتَ فِي الصَّلاةِ فَعَلَيكَ بِالإِقبالِ عَلى صَلاتِكِ، فَإِنَّما يُحسَبُ لَكَ مِنها ما أقبَلتَ عَلَيهِ‌[332].

219. الإمام الصادق عليه السلام: إنّي لَاحِبُّ لِلرَّجُلِ مِنكُمُ المُؤمِنِ إذا قامَ في صَلاةِ فَريضَةٍ أن يُقبِلَ بِقَلبِهِ إلَى اللّهِ و لا يَشغَلَ قَلبَهُ بِأَمرِ الدُّنيا، فَلَيسَ مِن مُؤمِنٍ يُقبِلُ بِقَلبِهِ في صَلاتِهِ إلَى اللّهِ إلّا أقبَلَ اللّهُ إلَيهِ بِوَجهِهِ و أقبَلَ بِقُلوبِ المُؤمِنينَ إلَيهِ بِالمحَبَّةِ لَهُ بَعدَ حُبِّ اللّهِ عز و جل إيّاهُ‌[333].

220. عنه عليه السلام: إذَا استَقبَلتَ القِبلَةَ فَانسَ الدُّنيا و ما فيها و الخَلقَ و ما هُم فيهِ، و عايِن‌

بِسِرِّكَ عَظَمَةَ اللّهِ، و اذكُر وُقوفَكَ بَينَ يَدَيهِ يَوم تَبلو كُلُّ نَفسٍ ما أسلَفَت و رُدّوا إلَى اللّهِ مَولاهُمُ الحَقِّ، وقِف عَلى قَدَمِ الخَوفِ و الرَّجاءِ، فَإِذا كَبَّرتَ فَاستَصغِر ما بَينَ السَّماواتِ العُلى و الثَّرى دونَ كِبريائِهِ، فَإِنَّ اللّهَ إذَا اطَّلَعَ عَلى قَلبِ العَبدِ و هُوَ يُكَبِّرُ و في قَلبِهِ عارِضٌ عَن حَقيقَةِ تَكبيرِهِ قالَ: يا كاذِبُ أ تَخدَعُني؟! و عِزَّتي و جَلالي، لَأَحرِمَنَّكَ حَلاوَةَ ذِكري و لَأَحجُبَنَّكَ عَن قُربي و المُسارَّةِ بِمُناجاتي. و اعلَم أنَّهُ غَيرُ مُحتاجٍ إلى خِدمَتِكَ و هُوَ غَنيٌّ عَن عِبادَتِكَ و دُعائِكَ، و إنَّما دَعاك بِفَضلِهِ لِيَرحَمَكَ و يُبعِدَك عَن عُقوبَتِهِ و يَنشُرَ عَلَيكَ مِن بَرَكاتِ حَنانيَّتِهِ و يَهديَكَ إلى سَبيلِ رِضاهُ و يَفتَحَ لَكَ بابَ مَغفِرَتِهِ‌[334].

210. هر كس دو ركعت نماز بگزارد و در آن به هيچ كار دنيايى نيانديشد، خداوند گناهانش را مى‌آمرزد.

211. بنده نماز مى‌خواند و يك ششم [يك سوم‌] و حتى يك دهم آن را هم نمى‌نويسند. از نماز بنده، فقط آنچه را كه درك مى‌كند مى‌نويسند.

212. از معصومان روايت شده است: براى تو از نمازت جز آن مقدار كه حضور قلب دارى چيزى نيست.

213. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: دو ركعت نماز مختصر با تفكر، بهتر از يك شب به عبادت ايستادن است.

214. از معصومان روايت شده است: دو ركعت نماز با تدبّر، بهتر از يك شب به عبادت ايستادن با قلبى بى توجه است.

215. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند نماز بنده‌اى را كه دلش همراه تنش نيست، نمى‌پذيرد.

216. امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام: براى تو از نمازت، فقط آنچه كه به آن توجه دارى‌هست. پس اگر همه آن را به وهم و خيال بگذراند يا از انجامش غفلت بورزد، نمازش را درهم مى‌پيچند و به صورتش مى‌زنند.

217. امام صادق عليه السلام: هر كس دو ركعت نماز بگزارد و بداند كه چه مى‌گويد، بى‌هيچ گناهى ميان او و خدايش باز مى‌گردد.

218. امام باقر عليه السلام: هنگامى كه به نماز مى‌ايستى، پيوسته با توجه باش كه از آن، فقط آنچه توجه دارى به حساب مى‌آيد.

219. امام صادق عليه السلام: همانا من دوست دارم شخص با ايمان شما هنگامى كه به نماز واجب مى‌ايستد، دلش را به سوى خدا كند و به كار دنيايى مشغول ندارد. هيچ شخص با ايمانى در نماز دل به سوى خدا نمى‌كند مگر اينكه خداوند به او رو مى‌آورد و دلهاى مؤمنان را به او علاقمند مى‌سازد. پس از آنكه خود نيز او را دوست دارد.

220. هنگامى كه به قبله رو كردى، دنيا را و آنچه در آن است و مردم را و آنچه در پى آنند، فراموش كن و به چشم دل، بزرگى خدا را نظاره كن و ايستادنت را در پيشگاهش آن روز كه هر كس از آنچه فرستاده آگاه مى‌شود و به سوى مولاى حقيقيش باز گردانده مى‌شود به ياد آر، ايستادنى بر يك پاى ترس و يك پاى اميد. پس هنگامى كه خدا را بزرگ دانستى (تكبير گفتى) آنچه را در ميان آسمان برين و خاك زيرين است كوچك بشمار، بى‌گمان آن هنگام كه خداوند از دل كسى كه او را بزرگ شمرده اما از حقيقت آن امتناع دارد آگاه شود، مى‌گويد: اى دروغگو آيا مرا گول مى‌زنى؟ به عزت و جلالم سوگند، از شيرينى ذكرم محرومت مى‌سازم و از نزديكى به درگاهم و شادمانى مناجاتم، مانع مى‌شوم.

و بدان كه خدا به خدمت تو احتياجى ندارد و از عبادت و دعاى تو بى‌نياز است و تنها براى اين دعوتت كرده كه تو را ببخشايد و از مجازاتش دور كند و بركتهاى رحمتش را به تو مژده دهد و راه رضايتش را به تو بنمايد و درِ آمرزشش را بر تو بگشايد.

[324] عوالي اللآلي: 1/ 322/ 59.

[325] عوالي اللآلي: 1/ 325/ 65.

[326] عدّة الداعي: 168.

[327] ثواب الأعمال: 68/ 1 عن زيد بن عليّ عن أبيه عن آبائه عليهم السلام، مكارم الأخلاق: 2/ 66/ 2163 عن الإمام عليّ عليه السلام عنه صلى الله عليه و آله، تنبيه الخواطر: 2/ 59.

[328] عدّة الداعي: 168.

[329] المحاسن: 1/ 406/ 921 عن ابن القدّاح عن الإمام الصادق عن أبيه عليهما السلام.

[330] الكافي: 3/ 363/ 4، التهذيب: 2/ 342/ 1417 كلاهما عن الفضيل بن يسار، دعائم الإسلام: 1/ 158.

[331] الكافي: 3/ 266/ 12، ثواب الأعمال: 67/ 1 كلاهما عن الحسين بن سيف عن أبيه عمّن سمعه، مكارم الأخلاق: 2/ 65/ 2162، الدعوات: 31/ 63.

[332] الكافي: 3/ 299/ 1، علل الشرائع: 358/ 1 كلاهما عن زرارة.

[333] ثواب الأعمال: 163/ 1، أمالي المفيد: 150/ 7 كلاهما عن إبراهيم الكرخي، الفقيه: 1/ 209/ 632 نحوه.

[334] مصباح الشريعة: 91.