597. مُحَمَّدُ بنُ مُسلِم: دَخَلَ أبو حَنيفَةَ عَلى أبي عَبدِ اللّهِ عليه السلام فَقالَ لَهُ: رَأَيتُ ابنَكَ موسى يُصَلّي و النّاسُ يَمُرّون بَينَ يَدَيهِ فَلا يَنهاهُم و فيهِ ما فيهِم، فَقالَ أبو عَبدِ اللّهِ عليه السلام: ادعوا لي موسى، فَدُعيَ، فَقالَ لَهُ: يا بُنَيَّ، إنَّ أبا حَنيفَةَ يَذكُرُ أنَّكَ كُنتَ تُصَلّي و النّاسُ يَمُرّونَ بَينَ يَدَيكَ فَلَم تَنهَهُم، فَقالَ: نَعَم يا أبَه، إنَّ الَّذي كُنتُ اصَلّي لَهُ كانَ أقرَبَ إلَيَّ مِنهُم، يَقولُ اللّهُ عز و جل: «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ»[849].

قالَ: فَضَمَّهُ أبو عَبدِ اللّهِ عليه السلام إلى نَفسِهِ ثُمَّ قالَ: [يا بُنَيَ‌] بِأَبي أنتَ و امّي يا مُوَدَّعَ الأَسرارِ[850].

597. محمد بن مسلم: ابو حنيفه بر امام صادق عليه السلام وارد شد و به ايشان گفت: پسرت (موسى) را ديدم كه نماز مى‌خواند و مردم هم از پيش رويش مى‌گذشتند بى‌آنكه آنان را باز دارد، با اينكه اشكال دارد.

پس امام صادق عليه السلام گفت: موسى را نزد من خوانيد و وقتى آمد به او گفت: اى پسركم، ابو حنيفه مى‌گويد كه نماز مى‌خواندى و مردم هم از پيش رويت مى‌گذشتند بى آنكه آنان را بازدارى. گفت: بلى پدر، آن كه برايش نماز مى‌خوانم، از آنان به من نزديكتر است. خدا مى‌فرمايد: «و ما از رگ گردن به او نزديكتريم». پس امام صادق عليه السلاما و را به خود چسباند و فرمود اى پسركم، پدر و مادرم فدايت باد، اى راز سپرده.

[849] ق: 16.

[850] الكافي: 3/ 297/ 4، الاختصاص: 189.