الفصل الثامن و العشرون: جوامِعُ آثارِ الصَّلاةِ

455. رسول اللّه صلى الله عليه و آله: ما مِن عَبدٍ اهتَمَّ بِمَواقيتِ الصَّلاةِ و مَواضِعِ الشَّمسِ إلّا ضُمِنَت لَهُ الرَّوحُ عِندَ المَوتِ و انقِطاعُ الهُمومِ و الأَحزانِ و النَّجاةُ مِنَ النّار[663].

456. عنه صلى الله عليه و آله: الصَّلاةُ مِن شَرائع الدّينِ، و فيها مَرضاةُ الرَّبِّ عز و جل، و هيَ مِنهاجُ الأَنبياءِ، و لِلمُصَلّي حُبُّ المَلائِكَةِ، و هُدًى و إيمانٌ، و نورُ المَعرِفَةِ، و بَرَكَةٌ فِي الرِّزقِ، و راحَةٌ لِلبَدَنِ، و كَراهَةٌ لِلشَّيطانِ، و سِلاحٌ عَلَى الكافِرِ، و إجابَةٌ لِلدُّعاءِ، و قَبولٌ لِلأَعمالِ، و زادٌ لِلمُؤمِنِ مِنَ الدُّنيا إلَى الآخِرَةِ، و شَفيعٌ بَينَهُ و بَينَ مَلَكِ المَوتِ، و انسٌ في قَبرِهِ، و فِراشٌ تَحتَ جَنبِهِ، و جَوابٌ لِمُنكَرٍ و نَكيرٍ، و تَكونُ صَلاةُ العَبدِ عِندَ المَحشَرِ تاجًا عَلى رَأسِهِ، و نورًا عَلى وَجهِهِ، و لِباسًا عَلى بَدَنِهِ، و سِترًا بَينَهُ و بَينَ النّار، و حُجَّةً بَينَهُ و بَينَ الرَّبِّ جَلَّ جَلالُهُ، و نَجاةً لِبَدَنِهِ مِنَ النّار، و جَوازًا عَلَى الصِّراطِ، و مِفتاحًا لِلجَنَّةِ، و مُهورًا لِحورِ العينِ، و ثَمَناً لِلجَنَّةِ. بِالصَّلاةِ يَبلُغُ العَبدُ إلَى الدَّرَجَةِ العُليا، لِأَنَّ الصَّلاةَ تَسبيحٌ و تَهليلٌ و تَحميدٌ و تَكبيرٌ و تَمجيدٌ و تَقديسٌ و قَولٌ‌

و دَعوَةٌ[664].

فصل بيست و هشتم: آثار اساسى نماز

455. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هيچ بنده‌اى به وقتهاى نماز و جايگاههاى خورشيد، اهتمام نمى‌ورزد، جز اينكه براى او راحتى هنگام مرگ قطع پريشانى‌ها و اندوهها و نجات از آتش را ضمانت مى‌كنم.

456. نماز از آيينهاى دين است، در آن خشنودى پروردگار عز و جل است، راه روشن پيامبر است و نمازگزار محبت فرشتگان را با خود دارد. هدايت و ايمان، نور معرفت، بركت در روزى، آسايش تن، ناپسندى براى شيطان، سلاحى برابر كافر، پذيرش دعا، قبولى اعمال، توشه مؤمن از دنيا به سوى آخرت، شفيع ميان او و فرشته مرگ، انس او در گورش، فرش زيرش و پاسخ منكر و نكير است. و نماز بنده هنگام محشر، تاجى بر سر اوست و نورى بر چهره‌اش، پوشش كالبدش، پرده‌اى ميان او و آتش، حجّتى ميان او و پروردگار بزرگ و با شكوهش، نجات تنش از آتش، برگه عبور از صراط، كليدى براى بهشت، مهريه حورالعين و بهاى بهشت است. بنده با نماز در فراز مى‌آيد، زيرا نماز تسبيح و تهليل (لا اله الا اللّه گفتن و گواهى به يكتايى خدا) و سپاس و بزرگداشت و مدح و تنزيه و سخن گفتن (با خدا) و دعاست.

[663] أمالي المفيد: 136/ 5 عن سويد بن غفلة عن الإمام عليّ عليه السلام.

[664] الخصال: 522/ 11 عن ضمرة بن حبيب.