این سیره، در هاله‌ای از سکوت و تقیه، تأکید بر عدم جزئیتِ شهادت بر ولایت در اذان، قصد تبرُّک و تیمُّن و در میان فقهای متأخر و پسین، همچنان ادامه می‌یابد تا اینکه علامه مجلسی (م1111هـ) بیان می‌دارد:

از آنجا که شیخ طوسی و علامه و شهید (و دیگران) به اخباری شهادت داده‌اند که در زمینه شهادت به ولایت در اذان هست، بعید نیست که این شهادت، از اجزای مستحب اذان باشد.[90]

علامه مجلسی 5 در ادامه بیان می‌دارد که بر اساس روایات، شهادت به ولایت، در همه جا، امری مطلوب است و اذان یکی از آنجاهاست. از سویی ذکر گفتن و دعا کردن، در اثنای اذان و اقامه، به نظر علمای شیعه، اشکالی ندارد، چه رسد به این شهادت، که از والاترین ذکرها و دعاهاست.

این رویکرد، در میان بیشتر فقهای پس از مجلسی جریـان دارد، تا آنـکه شیخ محسن اَعـسم (م 1238 هـ) احتـمال می‌دهد کـه شهادت ولایت ـ در اصـل ـ مشروع باشد و به جهت تـقیه، از اذان

[90]. بحار الأنوار: ج 81 ص 111 ـ 112.