اظهار نظر بسیاری از فقها ـ در قرن‌های پیاپی و تا زمان حاضر ـ این است که شهادت به ولایت، جزء اذان نمی‌باشد، لیکن در اینکه ذکری محبوب است و عموم روایات به آن گویاست و با آن، شهادت به توحید و رسالت، کامل‌می‌شود و می‌توان آن را به نیتِ مطلق قصد قربت و امید مطلوبیت (و به صیغه‌های مختلف) آورد، هیچ کس خدشه نکرده است.[92]

جانِ کلام را در این زمینه، سید بحرالعلوم (م1212هـ) بیان می‌دارد که در توصیف اذان می‌سراید:

[91]. کشف الظلام: ص 142 (نسخه خطی، رقم 91، مؤسسه کاشف الغطا).

[92]. نوروز علی بَسطامی (معروف به فاضل بسطامی ، متوفای سال 1309 قمری) در کتاب «فردوس التواریخ: ص 430» می‌نگارد : «چنین به خاطر دارم که قریب شصت سال قبل از این ، در مسجد گوهرشاد ، در نمازهای جماعت مؤذّنین می‌گفتند : أَشهَدُ أَنَّ مُحمّداً رسولُ الله وابنَ عَمِّه وزوجَ ابنته وخلیفتَهُ بلا فصل ، أَمیرُ المؤمنین ، علي بن أبي طالب .

و این طریق ، محل ایراد نیست و به جمیع روایات هم ـ که در این باب وارد شده ـ عمل نموده ، و شکوه و امارتِ آن سرور هم ظاهر است» (م).

[93]. الدرّة النجفیّة: ص 112 (منشورات مکتبة المفید).