عواطف خویش را به آنان ابراز کنید.» [1] تا آنجا که عطوفت و محبت به کودکان، از صفات پسندیده پیامبر گرامی شمرده شده است. [2] در سالهای گذشته، پیامبر با مرگ سه فرزند به نامهای «قاسم، طاهر و طیب» [3] و سه دختر به نامهای «زینب، رقیه و امّ کلثوم» روبهرو شد و در فراق آنها به شدت متأثر گردید. «فاطمه» یگانه فرزند و یادگار او، از همسر گرامیش «خدیجه» بود. پیامبر در سال ششم هجرت، سفیرانی را به کشورهای خارج فرستاد. در ضمن یکی از آن نامهها را به فرمانروای مصر نوشت و او را به آیین توحید دعوت کرد. وی در ظاهر به ندای پیامبر پاسخ مثبت نگفت، ولی به نامه او- ضمن ارسال هدایایی از جمله کنیزی به نام «ماریه»- محترمانه پاسخ داد. این کنیز بعدا افتخار همسری پیامبر را پیدا کرد و برای او فرزندی به نام «ابراهیم» آورد که پیامبر او را بسیار دوست میداشت. تولد ابراهیم، تا حدّی از غم و اندوه مرگ فرزندان ششگانه کاست و نور امیدی در دل او برافروخت. امّا متأسفانه این نور پس از هیجده ماه به خاموشی گرایید. پیامبر برای انجام کاری از خانه بیرون رفته بود، وقتی از وضع وخیم فرزندش آگاه شد، فورا وارد خانه شد و او را از آغوش مادر گرفت و در حالی که آثار ناراحتی در چهره وی نمایان بود، فرمود: ... گریه و اندوه پیامبر در سوگ فرزند خود، نشانه عواطف انسانی او است که پس از مرگ نیز ادامه داشت. ابراز احساسات و اظهار تألم، بیانگر روح عاطفی رسول خدا بود که بدون اختیار خود را نشان میداد. اینکه پیامبر سخنی بر خلاف رضای حق بر زبان جاری نمیساخت، نشانه ایمان و رضای او به تقدیر الهی بود که کسی را از آن گریزی نیست. [1]. بحار الانوار، ج 23، ص 114. [2]. المحجّة البیضاء، ج 3، ص 366. [3]. بحار الانوار، ج 22، ص 166. ولی برخی از دانشمندان شیعه، فرزند ذکور وی را از خدیجه، دو نفر دانستهاند «ر. ک: بحار الانوار، ج 22، ص 151».