«ابراهیم عزیز! کاری از ما برای تو ساخته نیست. تقدیر الهی نیز برنمی‌گردد.
چشم پدرت در مرگ تو گریان و دل او محزون و اندوه‌بار است، ولی هرگز سخنی را که موجب خشم خداوند باشد، بر زبان جاری نمی‌سازم. اگر وعده صادق و محقق الهی نبود، که ما نیز به دنبال تو خواهیم آمد، در فراق و جدایی تو بیش از این گریه می‌کردم و غمگین می‌شدم». [1]
این جمله‌ها را پیامبر گرامی در سوگ فرزند دلبندش ابراهیم- در حالی که در آغوش پرمهر پدر جان می‌سپرد و لبان پرمهر خود را بر چهره گلگون فرزند نهاده بود- بیان نمود و با چهره‌ای اندوهگین و روحی مملو از احساسات و عواطف و در عین حال راضی به تقدیر حق، با وی وداع کرد.
مهر و مودت به اولاد، از عالی‌ترین و پاک‌ترین تجلیات روح انسانی است و نشانه سلامت روح و لطافت آن می‌باشد.
پیامبر عالی قدر پیوسته می‌گفت: «أکرموا أولادکم؛ به فرزندان خود مهر ورزید. و