فصل دوّم: صيغه نذر، عهد و قسم‌

(مسأله 3391) سوگند هرگز به چيزى جز با نام مقدّس خداوند متعال منعقد نمى شود، در قسم حتماً بايد لفظ جلاله (الله) يا يكى از اسامى خاصّ پروردگار (رحمن) و يا اسامى مشترك خداوند (صانع) به قصد خداوند، اگرچه به غير عربى باشد (خدا) برده شود.

(مسأله 3392) سوگند به چيزى جز خداوند منّان، اگرچه مقام بسيار والائى داشته باشد، مانند قرآن كريم، كعبه معظمه، پيامبران، امامان و اولياى پروردگار، منعقد نمى شود. ولى شايسته است حريم آنها رعايت شود، كه اگر انسان به آنها قسم بخورد و انجام ندهد، موجب هتك حرمت آنها ميشود، و ممكن است از اين جهت حرام باشد، اگرچه مستلزم كفّاره نباشد.

(مسأله 3393) اگر كسى به قدرت خدا، عظمت خدا و علم خدا، يا حقّ خدا قسم ياد كند، قسم شرعى منعقد نمى شود، مگر اينكه منظورش قسم به ذات پروردگار باشد، چنانكه در موارد زياد اين احتمال بعيد نيست، ولى با تعبير «لعمرو الله» (يعنى: به جان خدا سوگند) قسم منعقد ميشود.

(مسأله 3394) قسم خوردن به بيزارى از خدا و پيامبر و امامان حرام است، اگرچه راست باشد. ولى اگر كسى به برائت از خدا و پيامبر قسم بخورد، قسم منعقد ميشود، و اگر انجام ندهد و ديگر شرايط قسم فراهم باشد، كفّاره بر او واجب ميشود.