احكام هبه‌

هبه عبارت از بخشيدن و تمليك كردن چيزى به صورت رايگان است، البتّه نه به عنوان صدقه، كه احتياج به قصد قربت داشته باشد.

(مسأله 2567) در عقد هبه، هر لفظ يا عملى كه بين هبه كننده و هبه پذير، و يا از سوى وكيل يا ولى آنها واقع شود كه مضمون هبه و بخشش را برساند كافى است.

(مسأله 2568) براى تحقق هبه همين بس كه هبه كننده جنس هبه شده را به نزد شخص هبه پذير به قصد هبه و بخشش ارسال كند و او آن را بگيرد.

(مسأله 2569) هبه كننده و هبه پذير بايد بالغ و عاقل باشند، و يا ولى آنها به جاى آنها متصدّى اين كار بشوند. و بايد هبه كننده محجور (سفيه يا ورشكست) نباشد.

(مسأله 2570) در صحّت هبه شرط است كه هبه پذير آن را با اذن هبه كننده قبض كند، اگرچه مدّت مديدى پس از اجراى عقد باشد. پس اگر هبه كننده پيش از قبض بميرد، هبه باطل ميشود، و عين هبه شده جزءِ تركه قرار ميگيرد.

(مسأله 2571) اگر به جاى هبه پذير وكيل يا ولى او قبض كند، يا