پذيرفته نمى شود مگر اين كه دو نفر شاهد عادل گواهى دهند و يا سيادتش طورى در ميان مردم مشهور باشد كه از آن اطمينان حاصل شود.

(مسأله 1606) انسان نمى تواند سهم سادات خود را به كسى كه نفقهاش بر او واجب است بدهد، مگر اين كه او هزينه هائى داشته باشد كه تأمين آن بر او واجب نباشد، چنانكه در فصل زكات (مسأله 1486 تا 1488) بيان گرديد.

(مسأله 1607) هنگام پرداخت سهم سادات به سادات لازم است به آنها تمليك شود، يعنى به دست او و يا به دست ولى او داده شود، و خرج كردن آن در نيازمنديهاى سادات بدون تمليك به آنان كفايت نمى كند.

(مسأله 1608) كسى كه به سادات سهم سادات ميپردازد، نمى تواند با آنها شرط كند كه آن را در مورد معيّنى خرج كنند.

(مسأله 1609) صرف كردن سهم امام (عليه السلام) در عصر غيبت جايز نيست، مگر در موردى كه اطمينان حاصل شود كه حضرت بقيّة الله ارواحنا فداه به مقتضاى جايگاه رفيع، ولايت عامّه، سرپرستى دين و مقام پدرى امت اسلامى كه دارند، بر هزينه كردن آن در آن مورد رضايت دارند. و اين اطمينان حاصل نمى شود مگر در دو مورد:

اوّل: در راه خدمت به دين مقدّس اسلام، از طريق برافراشتن پرچم اسلام، تقويت پايه هاى دين، اقامه شعائر مذهبى، پاسدارى از حريم دين، دفع متجاوزان به حريم دين، مقابله با نيرنگهاى دشمنان، ترويج معارف اسلامى و نشر احكام شرع نبوى.

از مهم ترين مصاديق آن، خدمت به اهل علم مخلص و فداكارى است كه با همه توان مشغول تحصيل علوم دينى، تحقيق در معارف مذهبى،