كرده و روزه ديگرى چون قضا، كفّاره يا مستحبّى نيّت كند، بعد معلوم شود كه ماه رمضان وارد شده، از ماه رمضان واقع ميشود.

(مسأله 1323) وقت نيّت در روزه ماه رمضان، هنگام طلوع فجر يا پيش از آن است، اگر چه در خواب باشد، به شرط اين كه پيش از خواب تصميم روزه گرفتن را داشته باشد. و اگر نيّت را عمداً از طلوع فجر به تأخير بيندازد، روزهاش صحيح نيست، ولى بايد تا آخر روز امساك نمايد. و همچنين بنابر احتياط واجب وقت نيّت در ساير اقسام روزه واجب معين پيش از طلوع فجر است.

(مسأله 1324) كسى كه نميداند ماه رمضان وارد شده و يا فراموش كرده، تا ظهر شرعى وقت نيّت كردنش ادامه دارد.

(مسأله 1325) روزهدار بايد در تمام روز بر نيّت روزه باقى باشد، پس اگر كسى در روزه واجب معين، مثل ماه رمضان و نذر معيّن، از روزه گرفتن منصرف شود، يا مردّد شود، يا تصميم بگيرد كه بخورد، سپس از تصميم خود برگردد و نخورد، بنابر احتياط واجب روزهاش صحيح نيست.

(مسأله 1326) وقت نيّت در روزه واجب غير معيّن، مانند قضا و كفّاره، تا ظهر ادامه دارد، پس اگر بعد از ظهر بخواهد نيّت كند، بنابر احتياط واجب روزهاش صحيح نيست.

(مسأله 1327) وقت نيّت در روزه مستحبّى تا لحظاتى پيش از مغرب كه بتواند در آن نيّت كند، ادامه دارد.

(مسأله 1328) در روزى كه معلوم نيست روز آخر شعبان است يا اوّل رمضان، اگر به عنوان ماه رمضان روزه بگيرد، روزهاش باطل است، اگر چه بعد معلوم شود كه از ماه رمضان بوده است. ولى اگر به عنوان آخر