فصل دهم: ركوع‌

در هر نمازى، واجب يا مستحب، در هر ركعت بعد از حمد و سوره وتسبيحات اربعه، يك مرتبه «ركوع» واجب است، به جز نماز آيات، كه در هر ركعت آن پنج ركوع واجب است.

(مسأله 876) ركوع ركن است و لذا اگر عمداً يا سهواً، كم يا زياد بشود، نماز باطل ميشود، به جز نماز جماعت كه اگر براى متابعت از امام جماعت زياد شود، نماز را باطل نمى كند.

(مسأله 877) در نماز مستحبّى اگر ركوع سهواً زياد گردد، نماز باطل نمى شود، چنانكه تفصيل آن در مبحث خلل نماز خواهد آمد.

(مسأله 878) در ركوع چند چيز واجب است كه عبارتند از:

اوّل: خم شدن به طرف جلو به نيّت ركوع، از حال ايستاده، به مقدارى كه نوك انگشتان به زانوها برسد.

(مسأله 879) در ركوع بايد ساقهاى پا صاف باشد و زانوها به طرف جلو برآمدگى پيدا نكند.

(مسأله 880) اگر كسى مثلًا براى كشتن جانورى خم شود، اين خم شدن از ركوع كفايت نمى كند، بلكه بايد صاف بايستد، آنگاه به نيّت ركوع خم شود.

دوّم: گفتن ذكر ركوع و آن عبارت است از يكبار: «سُبْحانَ رَبّى الْعَظيمِ وَبِحَمْدِهِ» يا سه بار: «سُبْحانَ اللهِ».

(مسأله 881) در ركوع هر ذكر ديگرى چون «لا الهَ الَّا الله»، «الحمدلله»،