«الله اكبر» و غير آنها، كه به مقدار سه سبحان الله باشد، كفايت ميكند.

(مسأله 882) اگر كسى در ركوع «سبحان ربّى الأعلى و بحمده» بگويد، كفايت نمى كند، مگر اين كه ذكرهاى ديگرى به آن اضافه كند كه مجموعاً به مقدار سه سبحان الله بشود.

(مسأله 883) بنابر احتياط واجب بايد مقدار واجب از ذكر ركوع، در حال آرامش بدن گفته شود. ولى اگر سهواً يا به صورت غير اختيارى آرامش بدن به هم بخورد، نيازى به تكرار نيست.

(مسأله 884) مريضى كه سه بار سبحانالله گفتن براى او مشقّت دارد، يكبار «سُبْحانَ اللهِ» براى او كفايت ميكند. همچنين در تنگى وقت، يا هر ضرورت ديگرى چون ترس و غيره، به شرط اينكه همه وقت را فرا بگيرد، بنابر احتياط واجب.

(مسأله 885) اگر نمازگزار ذكر ركوع را فراموش كند و سر از ركوع بردارد و از حدّ ركوع خارج شود، نمازش صحيح است.

سوم: پس از تمام شدن ذكر ركوع، بايد راست بايستد و پس از آنكه بدنش آرام بگيرد به سجده برود.

(مسأله 886) اگر نمازگزار پيش از آنكه قامتش راست شود و بدنش آرام بگيرد سهواً به طرف سجده خم شود، نمازش باطل نمى شود.

(مسأله 887) اگر نمازگزار نمى تواند به حال ايستاده ركوع كند حتّى با تكيه به عصا و غيره، به صورت نشسته ركوع ميكند و به همان مقدار كه در حال ايستاده خم ميشد، در حال نشسته خم ميشود.

(مسأله 888) اگر كسى نتواند در حال نشسته نيز به مقدار واجب براى ركوع خم شود، بنابر احتياط واجب بايد در حال ايستاده به مقدارى كه‌