معلوم شد كه هشت فرسخ است، بايد نماز را دو ركعتى بخواند، اگر چه بقيه راه كمتر از هشت فرسخ باشد.

مسأله 4 هشت فرسخ بودن به چند چيز ثابت مى‌شود: اول: به اين كه خود شخص بداند كه هشت فرسخ است. دوم: به اين كه دو نفر شاهد عادل شهادت بدهند كه هشت فرسخ است، و لكن اگر چنانچه يك نفر عادل شهادت بدهد كه هشت فرسخ است ثابت شدن آن خالى از اشكال نيست، و احتياط واجب در اين صورت اين است كه هم دو ركعتى بخواند و هم چهار ركعتى.

مسأله 5 اگر چنانچه شك يا گمان داشته باشد در هشت فرسخ، بايد نماز را چهار ركعتى بخواند.

مسأله 6 اگر معتقد شد كه راه به قدر مسافت است و قصر نمود و ظاهر شد كه نبوده، واجب است اعاده. و هم چنين اگر معتقد بود كه مسافت نيست و تمام كرد و خلاف آن ظاهر شد، واجب است بر او اعاده در وقت بنا بر اقوى، و در خارج وقت بنا بر احوط.

مسأله 7 مدار در قصر بر قصد قطع مسافت شرعى است، اگر چه در چند روز محقق شود با نبود يكى از چيزهايى كه قاطع سفر است، پس مادامى كه اسم سفر صدق مى‌كند واجب است بر او قصر و اگر سفر صدق نمى‌كند مثل اين كه هر روز مقدار كمى براى تفريح راه مى‌رود نه براى اين كه بيشتر از آن نمى‌تواند راه برود، پس بايد تمام كند و احوط جمع است.

شرط دوم: آن كه از وقت خارج شدن قصد قطع مسافت را داشته باشد،

پس اگر قصد كند بر سه فرسخ و بعد از رسيدن به آنجا دوباره قصد كند سه فرسخ ديگر را و به همين منوال ادامه داشته باشد نمازش تمام است در وقت رفتن، اگر چه روى هم رفته سفر از هشت فرسخ زيادتر باشد؛ بلى اگر در برگشتن قصد مسافت را داشته باشد بايد شكسته بخواند.

مسأله 8 لازم نيست در قصد مسافت اين كه مستقل در قصد باشد و كفايت‌