مى‌كند اگر تابع در قصد باشد؛ خواه اطاعت متبوع بر او واجب شرعى باشد مثل زن و بنده نسبت به شوهر و مولى، و يا قهرى باشد مثل اسير، يا اختيارى باشد مثل خادم، به شرط آن كه بداند كه متبوع قصد مسافت كرده و اگر نداند لازم نيست سؤال كردن و هم چنين لازم نيست بر متبوع خبر دادن.

مسأله 9 كسى كه در سفر مقصد معلوم ندارد و نمى‌داند چه مقدار قطع مسافت مى‌كند، در رفتن نمازش تمام است، مثل اين كه اگر دنبال كند بنده فرارى و يا حيوان گريخته را و يا پيدا كردن گم شده‌اى را، لكن در برگشتن اگر به قدر مسافت باشد نماز او قصر است.

مسأله 10 كسى كه به اختيار ديگرى است، اگر اعتقاد كند كه متبوع او قصد مسافت نكرده و يا شك كند، لكن در وسط راه بداند كه قصد مسافت كرده بوده، پس اگر باقى راه به قدر مسافت است قصر مى‌كند و الّا تمام بخواند على الظاهر.

شرط سوم: آن كه در بين راه از قصد خود برنگردد،

پس اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد يا مردد شود، بايد نماز را تمام بخواند، و نمازهايى كه شكسته به جا آورده صحيح است و محتاج به اعاده نيست نه در وقت و نه بعد از آن.

مسأله 11 اگر بعد از رسيدن به چهار فرسخ از مسافرت منصرف شود و يا مردد شود در سفر، نماز او قصر است، هر چند آن روز را برنگردد، لكن قصد برگشتن قبل از ده روز را دارد.

مسأله 12 اگر براى رفتن به محلى كه به مقدار مسافت است حركت كند و بعد از رفتن مقدارى از راه بخواهد جاى ديگرى برود، چنانچه از ابتداء حركت تا جايى كه مى‌خواهد برود به مقدار مسافت باشد، بايد نماز را شكسته بخواند.

مسأله 13 اگر پيش از آن كه به چهار فرسخ برسد، مردد شود كه بقيه راه را برود يا نه و در موقعى كه مردد است راه نرود و بعد تصميم بگيرد كه بقيه راه را برود، بايد تا آخر مسافرت نماز را شكسته بخواند، اگر چه بقيه راه به قدر مسافت نباشد و لو با ملاحظه برگشتن.