مسأله 6- يك اعتكاف بايد در يك مسجد انجام گيرد، بنا بر اين انجام آن در دو مسجد جايز نيست، اگر چه به هم متّصل باشند، مگر آن‌كه يك مسجد حساب شوند. و اگر تمام كردن آن در محلى كه نيّت اعتكاف كرده، به خاطر ترس يا خراب شدن مسجد و مانند آن ممكن نباشد، اعتكاف باطل مى‌شود و تمام كردن آن در مسجد جامع ديگرى براى او مجزى نيست.

مسأله 7- پشت بام‌ها و سرداب‌ها و محراب‌هاى مساجد جزء مساجد است و مادامى‌كه نداند آن‌ها جزء مسجد نيستند، در حكم مسجد مى‌باشند، بر خلاف چيزهايى كه بر مسجد افزوده مى‌شود، مثل راهرو و دهليز كه اين چيزها تا وقتى كه نداند جزء مسجد است از مسجد حساب نمى‌شود و از آن جمله است، دو بقعه مسلم بن عقيل عليه السلام و هانى رحمه الله كه ظاهراً خارج از مسجد كوفه است.

مسأله 8- اگر جاى مخصوصى را از مسجد براى اعتكاف معيّن كند متعيّن نمى‌شود.

(و لازم نيست همان‌جا اعتكاف كند) و قصدش لغو است، حتى در جايى كه پشت بام را معيّن كند، نه قسمت پايين را، يا برعكس آن، بلكه معيّن كردن جاى مخصوصى از مسجد در بعضى موارد باعث اشكال در صحت اعتكاف مى‌شود.

مسأله 9- از موارد ضرورت كه بيرون رفتن از مسجد را مباح مى‌كند، اقامه شهادت و عيادت مريض است، اگر ارتباطش با مريض به حدّى باشد كه عيادتش جزء امورى كه ضرورت عرفى دارند به حساب آيد. و همچنين است تشييع جنازه و بدرقه و استقبال مسافر و مانند آن اگر چه هيچ يك از آن‌ها بر او تعيّن نداشته باشد. و ميزان كلّى اين موارد هر چيزى است كه عقلًا يا شرعاً و يا عرفاً بيرون رفتن از مسجد براى آن لازم باشد، چه از كارهاى واجب باشد و چه از كارهاى مستحب، چه مربوط به امور دنيا و چه آخرت، چه ترك آن زيانى داشته باشد و چه نداشته باشد، البته احتياط (واجب) آن است كه مراعات كند تا نزديك‌ترين راه را انتخاب كند و به مقدار ضرورت و نياز اكتفا نمايد و (وقتى از مسجد بيرون رفت) در صورت امكان نبايد در سايه بنشيند و احتياط (واجب) آن است كه اصلًا ننشيند مگر اينكه ناچار باشد، بلكه احتياط (مستحب) آن است كه در سايه راه نرود، اگر چه بنابر اقوى جايز است، اما حضور در نماز جماعت جز در مكه معظّمه محل اشكال است.