رسيدن به حد ركوع يا پس از رسيدن به آن و قبل از آرام گرفتن بدن، عمداً شروع به گفتن ذكر نمايد، يا آن‌كه گفتن ذكر را در حال بلند شدن از ركوع، قبل از آن‌كه از مسمّاى ركوع خارج شود يا بعد از آن تمام كند، قطعاً چنين ذكرى كفايت نمى‌كند و بنابر اقوى، نمازش باطل است و احتياط (مستحب) آن است كه آن نماز را تمام كند، سپس از نو به جا آورد، بلكه اگر ذكر مستحبى را هم به قصد خصوصيت كه در حال ركوع وارد شده است از روى عمد بدون طمأنينه بگويد، بنابر احتياط (واجب)، نمازش باطل است و اگر قصد خصوصيت نداشته باشد اشكال ندارد. و اگر به جهت بيمارى يا غير آن، بر طمأنينه قدرت نداشته باشد، طمأنينه ساقط مى‌شود، ليكن بر او واجب است كه ذكر واجب را قبل از آن‌كه از مسمّاى ركوع خارج شود تمام كند. و همچنين واجب است از ركوع بلند شده و راست و آرام بايستد، بنا بر اين اگر قبل از آن‌كه چنين بايستد عمداً به سجده رود، نمازش باطل مى‌شود.

مسأله 9- گفتن تكبير براى ركوع، در حالى كه راست ايستاده مستحب است و احتياط (مستحب) آن است كه ترك نشود، و مستحب است دست‌ها را در حال گفتن تكبير بلند كند و نيز مستحب است كف دست‌ها را با انگشتان باز در حال ركوع روى زانوها بگذارد و احتياط (مستحب) آن است كه در صورت امكان آن را ترك ننمايد و همچنين مستحب است زانوها را به عقب كشيده كمر را صاف نگاه دارد و گردن را بكشد، و آرنج دست‌ها را مانند دو بال قرار دهد و زن دست‌هايش را روى ران‌ها، بالاى زانوها بگذارد و (همچنين مستحب است) تسبيح كبرى را انتخاب كند، و آن را سه يا پنج يا هفت مرتبه بلكه بيشتر تكرار كند و دست‌ها را وقتى كه از ركوع بر مى‌خيزد بلند كند و پس از آن‌كه راست ايستاد بگويد: «سمع اللَّه لمن حمده» و براى رفتن به سجده تكبير بگويد و دست‌ها را هنگام تكبير گفتن بالا آورد. و مكروه است كه در حال ركوع سرش را پايين اندازد، و يا دست‌هايش را به پهلوهايش بچسباند و يا آن‌كه دست‌هايش را ميان زانوهايش قرار دهد.

[هفتم‌] سجده‌

مسأله 1- در هر ركعت دو سجده واجب است و اين دو سجده با هم ركن مى‌باشند كه نماز با زياد كردن دو سجده با هم در يك ركعت باطل مى‌شود و كم كردن هر دو سجده‌