داستان غم من راز نهانى باشد

آن شناسد كه ز خود يكسره فانى باشد

به خمِ طره زلفت نتوانم ره يافت‌

آن تواند كه دلش آنچه تو دانى باشد

ساغرى از خُم ميخانه مرا باز دهيد

كه تواند كه در اين ميكده بانى باشد؟

گِردِ دلدار نگردد، غم ساقى نخورد

غير آن رند كه بى‌نام و نشانى باشد

گرچه پيرم به سر زلف تو اى دوست قسم‌

در سرم عشق چو ايّام جوانى باشد

دورم از كوى تو اى عشوه‌گر هر جايى‌

كه نصيبم ز رُخت نامه‌پرانى باشد

گر شبانان به سر كوى تو آيند و روند

خُرّم آن دم كه مرا شغل، شبانى باشد