خم ابروى كجت قبله مِحراب من است‌

تاب گيسوى تو خود را ز تب‌وتاب من است‌

اهل دل را به نيايش اگر آدابى هست‌

ياد ديدار رُخ و موى تو آداب من است‌

آنچه ديدم ز حريفان همه هشيارى بود

در صف مى‌زده بيدارى من خواب من است‌

در يم علم و عمل مُدعيان غوطه‌ورند

مستى و بيهُشى مى‌زده گرداب من است‌

هركسى از گُنهش پوزش و بخشش طلبد

دوست در طاعت من غافر و توّاب من است‌

حاش للّه كه جُز اين رَه، رَه ديگر پويم‌

عشق روى تو سرشته به گل و آب من است‌

هركسى از غم و شادى است نصيبى او را

مايه عِشرت من جام مى ناب من است‌