در آن، سالك در شهود حق از خود اثرى نمى‌يابد.

بيدل‌

دل از دست داده را گويند كه در عاشقى و شيدايى، بى‌فراست باشد.

بى‌رنگى‌

مقام و عالمى را گويند كه در آن، تمام تعيّنات از ميان برخاسته، نشانى از دوگانگى و كثرت در ميان نباشد.

بيمارى‌

در اصطلاح عرفا، قلق و انزعاج (ناآرامى) درونى سالك را گويند.

پاكبازى‌

آن است كه سالك هرچه به دست آرد، در راه خدا ارزانى دارد و دل بدان مشغول نسازد.

پرده‌

همان حجاب است و موانعى را گويند كه ميان عاشق و معشوق باشد، و هر چيز كه مطلوب را بپوشاند.

پياله‌

ظرفى كه براى نوشيدن مايعات از آن استفاده كنند و در اصطلاح اهل سلوك، كنايه از محبوب است در آن وقت كه تجلّى آثارى را طلب كنند.

پير

گاه به معنى مرشد و گاه به مفهوم قطب است. به معنى عقل و رند خراباتى نيز به كار رفته است.

پير خرابات‌

عبارت از مرشد كامل است كه مريد را به ترك رسوم و عادات فرامى‌خواند و به راه فقر و فنا رهسپار مى‌سازد.

پير مغان‌

پير طريقت را گويند و كنايه از رهبر كامل روحانى است.

پيمانه‌

در لغت، ظرف و كاسه‌اى است كه بدان، چيزها را پيمانه كنند و يا در آن بياشامند. در اصطلاح، دل عارف است كه انوار غيبى در آن مشاهده شود.

تاب زلف‌

در اصطلاح، كتمان اسرار الهى و نيز سختى‌هاى طريقت را گفته‌اند.