عهدى كه بسته بودم با پير مى‌فروش‌

در سال قبل؛ تازه نمودم دوباره دوش‌

افسوس آيدم كه در اين فصل نوبهار

ياران، تمام، طرف گُلستان و من خموش‌

من نيز با يكى دو گُلندام سيم‌تن‌

بيرون روم به جانب صحرا به عيش و نوش‌

حيف است اين لطيفه عُمر خداى داد

ضايع كُنم به دلق ريايىّ و ديگ‌جوش‌

دستى به دامن بُت مه‌طلعتى زنم‌

اكنون كه حاصلم نشد از شيخ خرقه‌پوش‌

از قيل و قال مدرسه‌ام حاصلى نشد

جز حرف دلخراش، پس از آن‌همه خروش‌

حالى به كُنج ميكده با دلبرى لطيف‌

بنشينم و ببندم از اين خلق چشم و گوش‌

ديگر حديث از لب «هندى» تو نشنوى‌

جُز صحبت صفاى مى و حرف مى‌فروش‌