بيدل كُجا رود به كه گويد نياز خويش؟

با ناكسان چگونه كُند فاش، راز خويش؟

با عاقلانِ بى‌خبر از سوز عاشقى‌

نتوان درى گشود ز سوز و گداز خويش‌

اكنون كه يار، راه ندادم به كوى خود

ما در نياز خويشتن و او به ناز خويش‌

با او بگو كه گوشه چشمى ز راه مهر

بگُشا دمى به سوخته پاكباز خويش‌

ما عاشقيم و سوخته آتش فراق‌

آبى بريز با كفِ عاشق‌نواز خويش‌

بيچاره‌ام ز درد و كسى چاره‌ساز نيست‌

لُطفى نماى با نظر چاره‌ساز خويش‌

با موبدان بگو، ره ما و شما جُداست‌

ما با اياز خويش و شما با نماز خويش‌