بر در ميكده پيمانه زدم خرقه بدوش‌

تا شود از كفم آرام و رود از سر هوش‌

از دَم شيخ، شفاى دل من حاصل نيست‌

بايدم شكوه برم پيش بت باده‌فروش‌

نه مُحقّق خبرى داشت نه عارف اثرى‌

بعد از اين دست من و دامن پيرى خاموش‌

عالم و حوزه خود، صوفى و خلوتگه خويش‌

ما و كوى بُت حيرت‌زده خانه‌بدوش‌

از در مدرسه و دير و خرابات شدم‌

تا شوم بر در ميعادگهش حلقه بگوش‌

گوش از عربده صوفى و درويش ببند

تا بجانت رسد از كوى دل، آواز سروش‌