همانگونه كه ظنى بودن نتايج فقهى در محدوده اى كه حجيت آن براى فقيه مسلم است مانع از قداست علم فقه نمى باشد , ظنى بودن استنتاج در برخى از علوم كاربردى مانع از قداست آن علوم نيست زيرا فرض در اينست كه اسلام درباره فقه و غير فقه اصول و قواعد كلى را ارائه نموده فقيه يا متخصص ديگر بار روشمندى خاص پيرامون اصول ارائه شده به استنباط پرداخته و هر كدام در حوزه كار تخصصى خويش به ثمر رسيده اند لذا به مقدار نيل علمى خود مى توانند محصول كوشش خود را دينى بدانند

در علوم ظنى نتيجه عملى مورد نظر نظير حجيت براى عمل كه از طريق فقه به دست مى آيد , و يا پيروزى در عمل كه در علوم تجربى به دست مى آيد , همواره تامين است وليكن مطابقت با واقع مسئله اى است كه يقين به آن وجود نداشته و گمان آن مى رود

فقيهى كه با استناد به خبر ثقه حكمى را استنباط كرده و يا با استفاده از ظهور آيه فتوايى مى دهد , گرچه به دليل روشمند بودن استنباط او فتوى وى از حجيت شرعى برخوردار است وليكن احتمال عدم مطابقت فتواى خود با واقع را تا آن گاه كه دليلى قطعى بر حكم واقعى نداشته باشد , نفى نمى كند , و از اينرو در حالى كه با روش ظنى شرعى حكمى را استنباط كرده باشد , با ظنى كه بر مطابقت فتوى با واقع دارد , احتمال مقدس بودن آن را مى دهد , او مى داند كه اگر