تقدس و حريم معرفت دينى

معرفت شناسى كه قائل به نسبيت فهم است ره آورد تلاش فقيهان و عالمان علوم دينى را مفاهيمى مى داند كه با تغيير و تحول مدام خود در جهت شناخت مفاهيم و معانى الهى حركت مى كند بنابراين تا آنگاه كه اين حركت به مقصد نرسيده است يعنى تا آن زمان كه شناخت نسبى به شناخت مطلق تبديل نشده است در دست عالمان چيزى جز مفاهيم بشرى وجود ندارد

بر اين مبنا همانگونه كه پيش از اين گذشت , معارف دينى و از جمله فتاوى و احكام فقهى فقها به دليل خصيصه بشرى خود هرگز از آن تقدس و احترامى كه مختص به حقايق خارجى و يا كلام و فرمان الهى است , برخوردار نيستند

نفى تقدس از قوانين و مقررات شرعى علاوه بر آن كه از طريق داورى معرفت شناسانه فوق صادر مى شود از ناحيه كسانى كه قضاياى دينى را محدود به قضاياى ارزشى مى دانند و به بشرى بودن قوانين و مقرراتى كه در چهارچوب ارزشهاى دينى توسط انسان وضع مى شوند باور دارند , نيز صادر مى گردد

اما معرفت شناسى كه با پى بردن به بطلان نسبيت , شناخت حقايق خارجى را حقيقه ممكن مى داند و گستره معرفت دينى را نيز