و يا از مباديى است كه با تاييد و يا تقرير شارع مورد استفاده قرار مى گيرند مانند اصول و يا ظنون عقليه اى كه در صورت عدم منع شرعى جريان داشته و متبع هستند

3 مفتاح بودن عقل نسبت به شريعت آنچنان نيست كه عقل تنها اصل شريعت را اثبات نموده و از كاوش در مورد قوانين و مقررات شرعى محروم باشد , بلكه به اين معناست كه پس از آن كه عقل به عنوان مصباح وظيفه خود را در شناخت قوانين و مقررات انجام داد و احكام شريعت را در افق هستى خود بصورت مفاهيم كلى , مجرد و ثابت اظهار كرد از آن پس حق دخالت و ورود در محدوده شرع را ندارد به عنوان مثال او با استدلال و كاوش عقلى خود پيرامون ره آورد وحى تنها احكام وضعى يا تكليفى شريعت را در باب عبادات و يا معاملات فرا مى گيرد و يا به حليت و حرمت شيى اى خاص در نزد شريعت پى مى برد , آنچه كه مستند استدلال عقل در اين مسائل است علاوه بر اصول مبرهن عقلى , كتاب و سنت و اجماعى است كه كاشف از آن دو است او با اين مقدار از بضاعت عليرغم شناخت احكام شريعت هرگز قادر بر تحقيق پيرامون اسرار آن احكام نمى باشد زيرا اسرار آن احكام مربوط به جهان غيب بوده و از دسترس استنباط عقل كه جز كلياتى از عالم غيب نمى داند خارج است آنچه را كه عقل مستقلا مى تواند درباره احكام شرعى ادراك كند عدم مخالفت آن