بدين ترتيب عقل با تدبر در چشمه سار زلال وحى از تمام غبارهايى كه او را تيره و تار مى كنند طاهر و پاك مى شود , او در پرتو درخشش وحى حقيقت خود را نيز در مى يابد

در هر صورت عقل در همان محدوده كه معيار و ميزان است هرگز در قبال وحى نيست تا آن كه ميزان تشخيص صواب يا خطاى پيامبران باشد بلكه عقل و وحى دو مرتبه از هدايت الهى هستند بگونه اى كه يكى از آن دو يعنى وحى فائق بر ديگرى است و دومى از آنها ناظر بر اولى است هر دو حجت الهى هستند بدون آن كه يكى سر مخالفت با ديگرى داشته باشد

امام هفتم عليه السلام به هشام مى فرمايد[ ان لله على الناس حجتين حجه ظاهره هى الانبياء و الرسل حجه باطنه و هى العقول ] ( 67 ) يعنى خداوند را بر آدميان دو حجت است , يكى حجت درونى كه همان عقل است و ديگرى حجت بيرونى كه وحى مى باشد

2 مصباح و چراغ بودن عقل , نسبت به حقايق و ره آوردهاى درونى شريعت است , حجيت عقل بر خلاف آنچه كه گروه سوم پنداشته اند محدود به خارج از دايره شريعت نمى شود , حضور عقل در دامن شريعت همانند وجود چراغى است , كه آدمى را به جريان جاودان رسالت و چشمه جوشان شريعت هدايت مى كند و با تمسك به اين چراغ است كه احكام شريعت مشخص و ممتاز مى گردد

اعتبار و حجيت عقل در استنباط احكام شريعت موجب شده است تا اماميه از آن در كنار سه منبع ديگر فقهى يعنى كتاب , سنت ,