علاوه بر اين , تشخيص ظنون معتبر شرعى و تمييز مصاديق آنها همگى از جمله امورى است كه پس از اثبات اصل وحى در دايره شريعت نيازمند به استعانت از عقل و رعايت قواعد و قوانين كلى آن است

گروه چهارم : اولا عقل را نسبت به برخى از معارف معيار و ثانيا نسبت به بعضى ديگر مصباح و ثالثا در بعضى موارد مفتاح شريعت مى دانند

1 معيار و ميزان بودن عقل , نسبت به برخى از اصول و مبادى عقلى و احكام مترتب بر آن مبانى است , عقل در اين بخش از اصول و قواعد گرچه خود ميزان و معيار است , ليكن وحى , كلامى مخالف با آن ندارد تا سخن از سنجش آن با عقل برآيد , زيرا انسان با استعانت از اين قواعد و اصول ضرورت شريعت و وحى را اثبات مى نمايد , لذا شريعت و وحى هرگز نمى توانند مخالفت با آن اصولى داشته باشند كه اصل تحقق آنها مرهون آن اصول مى باشد به عنوان مثال وحى هرگز نمى تواند شركت و بت پرستى را ترويج كند يعنى اگر كسى كه داعى نبوت دارد به تاييد شرك بپردازد اين بهترين دليل بر كذب ادعاى او و برترين شاهد بر عدم نبوت و رسالت اوست

عدم مخالفت وحى با موازين عقلى به آن معنا نيست كه وحى در زمينه معارف و اصول عقلى دين ساكت و صامت بوده و يا آن كه حق اظهار نظر ندارد , بلكه به اين معناست كه آنچه وحى در اين محدوده بيان مى نمايد اظهار همان گنجينه هايى است كه در عقول آدميان ذخيره شده است

امام على عليه السلام در مورد اين نقش وحى مى فرمايد