آدم در همسخنى و همدلى اى كه با عالم دارد , تنها كلام خدا را از آن نمى شنود , بلكه پيام خدا را نيز به آن ابلاغ مى كند در اين گفت و شنود طرفينى است كه هماهنگى بلكه تبعيت و اطاعت طبيعت نسبت به او حاصل مى شود , دليل اين تبعيت همان فضيلت و برترى آدم در دريافت سخن خداوند و ارائه آن است , انسان عالم كاملترين آئينه خداوند است

على عليه السلام در بيان اين مقام است كه مى فرمايد[ ما لله آيه اكبر منى] ( 65 ) پروردگار را نشانه و آيه اى بزرگتر از من نيست

عالم در نگاه عالم است كه پيام خدا را مشاهده مى كند و از زبان اوست كه فرمان خدا را دريافت داشته و اجرا مى نمايد

همراهى وحى و عقل

عليرغم آنچه در مورد قلمرو علم و دين گذشت درباره نسبت وحى و عقل انظار مختلفى وجود دارد در يك تقسيم مى توان نظرهايى را كه در اين باب هست به اين صورت گروهبندى كرد :

گروه اول : ملحدانى هستند كه وحى را ره آورد وهم و پندار انسانها دانسته و براى آن اصالتى قائل نيستند تا آن را در قياس با عقل قرار دهند اين گروه در واقع منكر نسبت ميان اين دو هستند

قرآن كريم سخن برخى از اين گروه را بدينسان نقل مى نمايد[ و اذا تتلى عليهم اياتنا قالو قد سمعنا لو نشاء لقلنا مثل هذا ان هى الا اساطير الاولين