قرآن كريم سخن برخى ديگر از اين گروه را در ديدار با شعيب ( ع ) چنين بيان مى فرمايد[ : قالو يا شعيب ما نفقه كثيرا مما تقول

معنا دار نبودن و مهمل خواندن كلام پيامبران و داستان و اسطوره ناميدن آن بدان دليل است كه آن منكران هر چه را كه با چشم مسلح يا بى سلاح مشاهده نشود انكار كرده و هستى را همتاى ماده و طبيعت مى پنداشتند

ملحدان جديد نيز بر اساس همين مبنا است كه وحى و ره آورد آن را مهمل و بى معنا خوانده و نقش معرفتى آن را نسبت به حقايق خارجى انكار مى نمايند , و تنها در حد اساطير به تبيين نقش تخيلى آن پرداخته و كاركرد اجتماعى آن تخيلات را زمينه ساز پيدايش و بسط آن مى دانند

پاسخى كه پيامبران و صاحبنظران گذشته در برابر اين گروه بيان مى كردند , همان است كه فرزانگان امروز به وراثت بر آن اقامه برهان مى نمايند , و آن اين است كه اولا دايره هستى منحصر به امور محسوس و مادى نبوده بلكه غيب را نيز شامل مى شود , ثانيا راه شناخت منحصر به حس و اثباتها و يا ابطالهاى تجربى نبوده و طريقه عقلى و در نتيجه اثبات و يا ابطال حقايق غيبى را نيز در بر مى گيرد

گروه دوم : كسانى هستند كه ارزش معرفتى وحى و شناخت دينى را انكار نمى نمايند , ليكن عقل آلوده به هوس و هوى خود را