و گاه در بند مفاهيم و امور معقول گرفتار مى شود , در اين حالت نيز خود را در ميان معقولات مجرد جستجو كرده و از وصول به سرچشمه حقيقت محروم مى ماند

آن كس كه در بيرون از خود است , از خود نيز شناختى بيرونى دارد و اين بدان دليل است كه آدمى در بدء پيدايش خويش همانند لوح نانوشته نيست , تا چيزى را نشان ندهد , بلكه آئينه اى است كه به هر سو بنگرد همان را نشان مى دهد , اگر به شوره زار بيرون بنگرد همان را در خود مى بيند و اگر به بوستان درون نگاه كند , همان را ارائه مى دهد كسى كه به آئينه بودن خود پى ببرد به سمت و جهت آن نيز توجه مى كند , و مى يابد كه بايد آئينه را از زنگار حفظ كند و به كدام سمت نگه دارد اما آن كس كه از اين حقيقت غافل بماند از تهاجم زنگار و نيز از جهت يابى آن باز خواهد ماند

اگر انسان چهره جان خود را متوجه فطرت الهى بنمايد نسيم نشاط انگيز نفخه الهى را احساس كرده و روح خداوند را مشاهده خواهد كرد زيرا كه خداوند سبحان مى فرمايد[ و نفخت فيه من روحى ] حجر 29 يعنى در انسان از روح خود دميدم

نفخه روحانى الهى همان ريسمان محكم و راه روشنى است كه آدمى را به لقاء الله رهنمون مى سازد , زيرا نزول اين نفخه به نحو تجافى نيست تا آن كه بعد از دميده شدن در كالبد بشر و استقرار در هستى انسان و تشكيل انسانيت وى از خداوند جدا شده و صحنه تجرد را رها