اين انسان است كه حقيقت را مى پذيرد , و شناخت حسى , عقلى و يا غير آن را در عالم فكر و نظر قبول مى كند بنابراين انسان است كه منشا اختلاف مكاتب و جهان بينى ها و شناختهاى گوناگون است و اگر چنين است براى جستجوى ريشه و مبدء اين اختلافات گريزى از شناخت و معرفت خود انسان نيست

آن كس كه شناسنده را نشناسد به شناخت او نيز پى نمى برد , و چون شناسنده انسان است , معرفت انسان مقدم بر جميع معرفتها است پس قبل از هر چيز بايد خود انسان را شناخت

آن كسى كه از شناخت خود شروع نمى كند , بيرون از دروازه وجود خود است و در خارج از باغ به بيراهه مى رود , و اما آن كس كه به بوستان وجود خود راه يافته و به سخن خود گوش فرا دهد به ادراك و مجارى آن پى خواهد برد

شناخت انسان مقدم بر همه بحثها و فهمها و به عبارت ديگر مقدم بر هر منطوق و مفهوم است لذا اين شناخت هرگز شناختى حصولى و مفهومى نيست بلكه شناختى شهودى و حضورى است

انسانى كه از فطرت و حقيقت خود غافل است هر چه بر تلاش و كوشش علمى و عملى خود مى افزايد بيشتر به بيراهه مى رود ايدئولوژيها , مكاتب , و جهان بينى ها و يا شناخت شناسيهايى كه او مى بافد , و رفتارها و كردارهايى كه انجام مى دهد همه انبانى از بار است كه براى كور كردن فطرت بر دوش خود مى نهد

انسانى كه از حقيقت خود گريزان است گاه در وادى طبيعت