آنچه كه در قيامت واقع مى شود چيزى جز بروز همان كورى نيست و به تعبير ديگر قيامت ظرف ظهور كورى است نه ظرف حدوث آن و چون با ظهور قيامت هرگونه پرده ها كنار مى رود و بينائى تيز مى گردد , انسان محجوب در آن روز با آن بصيرت كه تيز و دقيق است حقيقت خود را مى بيند , درباره آن بصيرت است كه خداوند مى فرمايد[ فكشفنا عنك غطائك فبصرك اليوم حديد

با اين ديده تيز است كه محجوبان بر وجود خود مى نگرند پس اگر كسى به عنوان مثال در دنيا به دليل بدرفتارى با پدر و مادر عاق آنها شده بوى بهشت را در آخرت استشمام نمى كند و در آن روز به ناتوانى خود پى مى برد , او در حالى از شميم بهشت محروم مى ماند كه ديگران بوى آن را از فاصله پانصد سال از سالهاى اخروى در مى يابند

كورى و كرى افراد در قيامت همانند كورى و كرى در دنيا نيست , زيرا در دنيا اگر كسى كور باشد نه بوستان را مشاهده مى كند و نه كنيف را مى بيند , و يا اگر كسى كر باشد نه آواز بلبل را مى شنود و نه صداى زاغ يا نهيق حمار را گوش مى دهد و اما كسانى كه در آخرت كور و يا كرند فقط از مشاهده بهشت و شنيدن آهنگ آن محروم مى شوند و حال آن كه صداى زفير و شهيق دوزخ را از فرسنگها دور مى شنوند و بوى متعفن آن را از مسير طولانى استشمام مى كنند , و اين بدان دليل است كه در دنيا عليرغم آن كه مراكز هدايت الهى را نديده و به فرامين پروردگار گوش نمى دادند به اهداف دنيوى نظر