يعنى همان نديدن آيات حق در دنيا بصورت نديدن و كور شدن در قيامت ظهور كرده است , چون در قيامت جز حق چيز ديگر نيست و از همين محروميت به منسى بودن تعبير شده است

آن گاه كه خداوند كسى را فراموش نمايد يعنى از رحمت و عنايت خود دور بدارد , او از شنوايى و بينايى محروم مى شود , زيرا خداوند مى فرمايد[ فجعلناه سميعا بصيرا

همين كوران و كران مى گويند ما ديديم و شنيديم[ دقت شود] كورى و نابينايى اين گروه در قيامت در واقع چيزى نيست كه در آنجا حاصل شده باشد , آنها آن گاه كه در دنيا بودند عالم را كه در تمام ابعاد و از جميع جهات , آيه و نشانه پروردگار بود نديده و در آن تدبر نمى نمودند

آيات آفاقى خداوند را مشاهده نمى كردند چه اين كه در زمين چيزى جز آيات الهى نبود[ و فى الارض آيات للموقنين