این آیات نیز دلیل قبولی عمل خیر عموم مردم- اعمّ از مسلمان و غیر مسلمان- گرفته شده است. در سوره «زلزلت» میخوانیم:

فمن یعمل مثقال ذرّة خیرا یره، و من یعمل مثقال ذرّة شرّا یره [1].

«هر کس که هموزن ذرهای- یعنی کوچکترین شیء محسوس- کار نیک کند، آن کار را میبیند و هر کس که هموزن ذرهای کار بدی مرتکب شود نیز آن کار را میبیند.»

در جای دیگر میفرماید:

انّ اللّه لا یضیع اجر المحسنین [2].

«همانا خدا اجر نیکوکاران را ضایع نمیفرماید».

در جای دیگر میفرماید:

انّا لا نضیع اجر من احسن عملا [3].

«ما اجر کسی که عملی را نیک انجام داده است ضایع نمیکنیم».

لحن این آیات طوری است که آنها را از عمومات غیر قابل تخصیص قرار میدهد.

علمای علم اصول میگویند: برخی از عامها استثناء ناپذیر و غیر قابل تخصیصند؛ یعنی لحن و لسان عام طوری است که تخصیص بردار و استثناء پذیر نیست. وقتی گفته میشود «ما اجر نیکوکار را ضایع نمیکنیم» معنایش این است که مقام خدایی ما ایجاب میکند که عمل نیک را حفظ کنیم پس محال است که خدا در یک جا از مقام خدایی خود دست بردارد و عمل نیکی را ضایع سازد.

6. آیه دیگری هست که در این بحث، زیاد مورد استناد قرار میگیرد و گفته میشود که صریح در مدعاست: