انّ الّذین آمنوا و الّذین هادوا و الصّابئون و النّصاری من آمن باللّه و الیوم الآخر و عمل صالحا فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون [1].

«آنان که ایمان آوردهاند (یعنی مسلمانها) و یهودیان و صابئین و نصرانیها، همه کسانی که ایمان به خدا و روز رستاخیز داشته باشند و کار شایسته بجا آورند، بیخوف و واهمه خواهند بود و غمگین نیز نمیگردند.»

در این آیه، برای رستگاری و ایمنی از عذاب خدا سه شرط ذکر شده است:

ایمان به خدا، ایمان به روز رستاخیز، و عمل نیک؛ قید دیگری نشده است.

برخی از روشنفکر مآبها پا فراتر نهاده و گفتهاند که هدف انبیاء دعوت به عدالت و نیکوکاری است و بنابر قانون «خذ الغایات و اترک المبادی» (هدف را بگیر و مقدمات را رها کن) باید بگوییم که عدالت و نیکوکاری حتی از مردمان کافر به خدا و قیامت هم مقبول است. بنابراین کسانی که منکر خدا و قیامتند ولی خدمات بزرگ فرهنگی، بهداشتی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی به بشریت تقدیم میدارند دارای اجر بزرگی خواهند بود.

البته اینها به آیاتی از قبیل «انّا لا نضیع اجر من احسن عملا» و یا «فمن یعمل مثقال ذرّة خیرا یره» میتوانند استدلال کنند اما آیاتی از قبیل آیه فوق خلاف مدعای آنها را بیان میکند.

اکنون دلائل گروه دیگر را ملاحظه کنیم:

سختگیرها

در قبال روشنفکران گشاد باز که مدعیند عمل خیر از هر کس در هر وضع و حالی که باشد مقبول درگاه خداست مقدسان سختگیر قرار گرفتهاند و اینها درست در نقطه مقابل آنها موضعگیری کردهاند. اینها میگویند: محال است که عملی از غیر مسلمان پذیرفته باشد. اعمال کافران و همچنین مسلمانان غیر شیعه یک پول هم ارزش ندارد.

کافر و مسلمان غیر شیعه، خودش مردود و مطرود است پس عملش به طریق اولی مردود است. این گروه نیز دو دلیل میآورند: عقلی و نقلی.