است ولی نسبت به خودش یا انسان یا گرگ بد نیست.

مولوی میگوید:

و از طرف دیگر وجود حقیقی هر چیز که به آن خلق و ایجاد تعلّق میگیرد و وجود واقعی است، وجود آن چیز برای خود است نه وجود آن برای اشیاء دیگر. وجود هر چیز برای شیء یا اشیاء دیگر، وجود اعتباری و غیر حقیقی است و جعل و خلق و ایجاد به آن تعلّق نمیگیرد.

به بیان دیگر: هر چیزی یک وجود فی نفسه دارد و یک وجود لغیره، و به عبارت صحیحتر: وجود هر چیزی دو اعتبار دارد: اعتبار فی نفسه و لنفسه و اعتبار لغیره.

اشیاء از آن نظر که خودشان برای خودشان وجود دارند حقیقی هستند و از این نظر بد نیستند. هر چیزی خودش برای خودش خوب است، اگر بد است برای چیز دیگر است. آیا میتوان گفت عقرب خودش برای خودش بد است؟ گرگ خود برای خود بد است؟ نه، شک نیست که وجود عقرب و گرگ برای خود آنها خوب است، آنها از برای خود همانطور هستند که ما برای خود هستیم. پس بد بودن یک شیء در هستی فی نفسه آن نیست، در وجود بالاضافه آن است. از طرف دیگر شکی نیست که آنچه حقیقی و واقعی است وجود فی نفسه هر چیز است، وجودات بالاضافه، اموری نسبی و اعتباریاند، و چون نسبی و اعتباریاند واقعی نیستند، یعنی واقعا در نظام وجود قرار نگرفتهاند و هستی واقعی ندارند تا از این جهت بحث شود که چرا این وجود یعنی وجود نسبی به آنها داده شده است. به عبارت دیگر هر چیز دو بار موجود نشده و

مطلب دیگر این است که چیزی که وجود او نسبت به همه چیز خیر است آن چیز را «خیر مطلق» گویند مانند واجب الوجود؛ و اگر چیزی فرض شود که نسبت به همه چیز بد باشد آن چیز را «شرّ مطلق» و «بد مطلق» باید نامید. خیر و شر نسبی در مقابل مطلق، بدین معنی است که یک چیز نسبت به بعضی از چیزها- نه نسبت به همه چیز- خیر یا شر باشد، مانند اکثر اشیاء جهان. مطلبی که مولوی در این دو بیت آورده مخلوطی است از دو مطلب.

بیت اول، مطلب اول را به یاد میآورد و بیت دوم مطلب دوم را.