از اشعار خود ثعلب است:

تأليفات وى بسيار است:

1- اختلاف النحويين 2- اعراب القرآن 3- الالفاظ 4- امالى 5- الامثال 6- الاوسط 7- الايمان 8- التصغير 9- حد النحو 10- شرح ديوان اعشى 11- شرح ديوان زهير بن ابى سلمى 12- غريب القرآن 13- الفصيح كه صغير الحجم و كثير الفائده است و در مصر و غيره چاپ شده است 14- القرائات 15- قواعد الشعر كه در ليدن چاپ شده است 16- ما يجرى و ما لا يجرى 17- ما يلحن فيه العامة 18- ما ينصرف و ما لا ينصرف 19- المجالس 20- المسائل 21- المصون در نحو 22- معانى الشعر 23- معانى القرآن 24- الوقف و الابتداء 25- الهجاء و غير اينها. اشهر از همه، كتاب الفصيح او است كه حاوى لغات فصيحه متداوله ميباشد و در اين اواخر در مصر چاپ شده است. شيخ ابو الحسن، على بن ابى زيد، محمد بن على استرآبادى شيعى امامى را هم بجهت كثرت مطالعه و درس آن كتاب، فصيحى گويند چنانچه خواهد آمد. ثعلب در آخر عمر بعلّت كرى و ناشنوائى مبتلا شد و با آن همه مراتب علميّه كه داشته در اثناى راه رفتن هم بمطالعه كتاب ميپرداخت، در آنحال اسبى بر وى خورد و از صدمه آن بگودى افتاد و اختلال حواس پيدا كرد و بفاصله يك روز وفات يافت. او زمان يازده تن از خلفاى عباسى را (از مأمون تا مكتفى باللّه) درك كرده است. متروكات وى در حين وفاتش، عبارت بود از دو هزار اشرفى طلا و بيست و يك هزار درهم و چند فقره ملكى كه ارزش سه هزار اشرفى داشته است، همه آنها را بدخترش و يا دختر پسر متوفايش كه وارث انحصارى وى بوده ردّ كردند.

لفظ ثعلب- بنوشته احمد رفعت، عنوان مشهورى عوامى صاحب ترجمه است. در روضات الجنّات از مولى محمد تقى مجلسى و جمعى ديگر نقل كرده كه لفظ ثعلب با حرف ث سه نقطه، و عين بى‌نقطه نبوده بلكه با ت دو نقطه و غ يك نقطه است اين مطلب را محمول بر اشتباه محض داشته و از رياض العلما نقل كرده است كه تغلب با حرف ت دو نقطه و غ يك نقطه نيز بدون ذكر اسمى ديگر از متقدّمين نحويّين بوده و نحو را از اخفش اوسط