اصيلى‌[1]

اصيلى ابو محمد عبد اللّه بن ابراهيم-

از مشاهير علما و محدّثين مغرب زمين ميباشد كه مشاور مخصوص مستنصر، حكمران وقت و مرجع استفاده عموم فضلا و دانشمندان اندلس بوده و كتاب الاثار و الدلائل مشهورترين آثار علميّه او مى‌باشد. (ص 994 ج 2 س)

اصيلى شيخ شرف الدين يحيى-

اصيلى مصرى، از اكابر شعراى نامى روزگار، اشعارش با ستاره شعرى هم‌عنان و واسطه قلاده زمان بود از آن جمله كه در مقام تقريظ منظومه‌اى اشارات نام بعضى از فضلا گفته است:

در هشتم محرم هزار و يك هجرت (1001 ه قمرى) وفات يافت. (ص 414 فه)

اطروش ابراهيم-

از اكابر عرفاى اواخر قرن سوم هجرت ميباشد كه با شيخ ابراهيم خواص، معاصر و داراى مقامى بلند و بسيار با ثروت بود. روزى پرسيدند كه صوفى و دنيا چون است؟ گفت صوفى را اگر حال باشد مال ضررى نخواهد داشت. نيز پرسيدند كه چگونه توان بر طريق، قدم نهاد؟ گفت به حق، پس خواستار بيان اين جمله شدند گفت: چون حق‌جو شدى و اوامر و نواهى او را اطاعت نمودى به حق رسيدى. سال وفاتش بدست نيامد. (اطروش، بضم اول، بعربى بمعنى كر و ناشنوا است). (ص 128 ج 2 مه)

اطروش حسن بن على-

كه مصطلح رجال بوده و بعنوان ناصر الحق خواهد آمد.

اظهر احمد خان-

از شعراى شهر شاه جهان‌پور هندوستان است كه سال وفات و ديگر مشخّصات وى بدست نيامده و از او است:

[1]- اصيلى- منسوب به قصبه اصيله نامى است در فاصله چهل و چهار كيلومترى از جنوب غربى طنجه و دو تن از منسوبين آن را مينگاريم: